Μελαγχολία του Αιγαιου

Ποιος ειρμος ψυχης στις αλκυονες του απογεματος!
Ποια νηνεμια στις φωνες της μακρινης στεριας!
Ο κουκος μεσ'στων δεντρων το μαντιλι
Κι η μυστικη στιγμη του δειπνου των ψαραδων
Κι η θαλασσα που παιζει με τη φυσαρμονικα
Το μακρινο μαραζι της γυναικας
Της ωραιας που γυμνωσε τα στηθη της
Οταν η θυμηση μπηκε στις φωλιες
Κι οι πασχαλιες ραντισαν με φωτια τη δυση!

Με το καϊκι και με τα πανια της Παναγιας
Εφυγαν κατευοδιο των ανεμων
Οι εραστες της ξενιτιας των κρινων
Αλλα η νυχτα πως εδω κελαρυσε τον υπνο
Με γαργαρα μαλλια στους φεγγερους λαιμους
ή στις μεγαλες ασπρες παραλιες
Και πως με το χρυσο σπαθι του Ωριωνα
Σκορπισε και ξεχυθυκε ψηλα
Η σκονη απο τα ονειρα των κοριτσιων
Που ευωδιασαν βασιλικο και δυοσμο!

Στα τριστρατα οπου σταθηκεν η αρχαια μαγισσα
Καιοντας με ξερο θυμαρι τους ανεμους
Οι λυγερες σκιες αλαφροπερπατησανε
Μ'ενα σταμνι γεματο αμιλητο νερο στο χερι
Ευκολα σα να μπαιναν στον παραδεισο
Κι απο την προσευχη των γρυλων που αφρισε τους καμπους
Οι ομορφες ξεπροβαλανε με δερμα φεγγαριου
Για να χορεψουνε στο μεσονυχτιο αλωνι'''

Ω σημαδια που περνατε μεσ'στο βαθος
Του νερου που κραταει εναν καθρεφτη
Εφτα κρινακια που λαμποκοπατε

Οταν ξαναγυρισει το σπαθι του Ωριωνα
Θα βρει φτωχο ψωμι κατω απο το λυχναρι
Αλλα ψυχη στη χοβολη των αστρων
Θα βρει μεγαλα χερια διακλαδωμενα στο απειρο
Ερημα φυκια στερνοπαιδια του γιαλου
Χρονια πετραδια πρασινα

Ω πρασινο πετραδι-ποιος θυελλομαντης ειδε
Να σταματας το φως στη γεννηση της μερας
Το φως στη γεννηση των δυο ματιων του κοσμου!