Κλεισμένη στου κρανίου μου το γρανίτη
η σκέψη μου οργιάζει και σφυρά
σκάβοντας σπήλαια κι άντρα φοβερά
με φαντασία διαβολικού τεχνίτη.
Κι εμπρός σε βάραθρα που ο νους μου φρίττει
μ' ακράτητην ορμή κατηφορά.
Κάτου βογούνε σκοτεινά νερά
σε χείμαρρου ξεχειλισμένη κοίτη.
Της τρέλας ο ίλιγγος παραμονεύει
με του φιδιού το βλέμμα σαγηνεύει
και την τραβάει μαγνήτης στον γκρεμνό.
Χίλια γυάλινα μάτια την κοιτούνε
λιθάρια, οι λογισμοί κατρακυλούνε
και ξαφνικά, πηδά μες στο κενό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου