ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΚΟΛΥΜΑ

Σε μια στιγμή καθώς συλλογιζόμουν τον Στάλιν
Εξ αφορμής ενός βιβλίου για τα θύματα
Κάποιου υπερβόρειου γκουλάγκ κοντά στον ποταμό Κολύμα
Στη Σιβηρία, που περιγράφεται ως ασύλληπτης απανθρωπιάς
Τόπος βρυγμών όπου μεσ' στ' άλλα αν έφτυνες
Πάγωνε λέει το σάλιο σου πριν πέσει χάμω.

Σε μια στιγμή που σχόλαζε η συνείδησή μου απ' το παρόν
Ή δεν βρισκόταν σ' επαγρύπνηση έπιασα
Δίπλα μου με την άκριτη γωνία του ματιού
Καθώς κοιτούσα ξαπλωμένος στο ταβάνι
Ζωή από φόρεμα χωρίς ανθρώπινο περιεχόμενο
Τις δικές της κινήσεις χωρίς εκείνη μέσα.

Αυτή η φασματική της όψη, αντιγραφή,
Προχωρημένη αφαίρεση για την ακρίβεια,
Του πρωτοτύπου σε μια δίπλα κάμαρα
Με συμφιλίωσε μ' αυτό καθότι στερημένη από μιλιά,
Όχι αναιδής, ήταν μονάχα υπόμνηση του πρωτοτύπου εκείνου
Σ΄ό,τι πιο ερημικό κι αμίλητο διέθετε.

Υπόμνηση συγχρόνως - καθώς αυτοστιγμεί
Εξαφανίστηκε στο τίποτα που προϋπήρχε
Και συνεχίζονταν - κι άλλων πραγμάτων που καλύτερα
α μη ειπωθούν: αλλ' ως κι ο Στάλιν έτσι
θα μου 'χε γίνει συμπαθής, ανυπεράσπιστος ο τύραννος
Ερημικός κι αυτός αμίλητος φασματικός

Όπως θα εμφανιζόταν στη δίχως έλεγχο του νου,
Τη δίχως κρίση, δίχως υποχρέωση γι' απονομή δικαιοσύνης,
Δίχως αρμοδιότητα για καταδίκες
Γωνία του ματιού - μια ανθρώπινη μορφή
Θύμα κι αυτός της γέννησής του όπως και τ' άλλα
Στον ποταμό Κολύμα, όπως αυτή κι εγώ.

Έτρεξα να τη δω και πάλι στο πρωτότυπο
Στη δίπλα κάμαρα, να τη φιλήσω να πειστώ
Πως είναι πάντα ζωντανή και στέρεη
Πέρα από αντιγραφές, φωτογραφίες, αναπαραγωγές,
Πορτραίτα ή απεικάσματα - πράγμα που ομολογώ
Δεν θα 'χα τη μακροθυμία να κάνω για τον Στάλιν.