Κραβγή

Ὁ ἄλλοτε μεταστραμμένος πρὸς τὸ φῶς τοῦ Ἐλέους,
Θεὲ τοῦ Ἐλέους, Κρεμάμενε τοῦ Ξύλου, μένει μῆνες τώρα,
ἄκλαφτος, ἀσυμπάθητος καὶ ἀνελέητος. Δὲν εἶναι μακριά σου,
ἀλλὰ ἔγινες ἐσὺ μακριά του. Ἐσὺ ὁ Οἰχτίρμονας,
αἰφνίδια ἀνοιχτίρμονας καὶ Σκληρός, κι ἐσὺ ὁ πλησίον τῶν πονούντων,
μάκρυνες ξαφνικὰ ἀπὸ τὸν πονοῦντα τόσο
ποὺ τοῦ χεριοῦ σου ἡ ἐβλογία καὶ ἡ θωπεία του δὲν φαίνονται.
Ὁ βουτηγμένος στὰ Αἵματα τῆς θλίψης, ὁ Βασιλιὰς τῆς Πορφύρας,
βέβαια καὶ δὲν βδελύσσεται τὸ βάφτισμα τοῦτο τῆς Ἀγωνίας.
Ἦρθε ἡ στιγμή, μὲ τὴ σειρὰ του τώρα νὰ σ' ἀρωτήσει,
ὁ Μαθητὴς τὸν Δάσκαλο «μιὰν ὥρα δὲν βάσταξες
νὰ ξαγρυπνήσεις μετ' ἐμοῦ;» Ἀστεία ἰδέα, παιδιάστικη,
πολὺ ἀνθρωπινή, τοῦ Θεοῦ ν' ἀποκοιμιέται σὲ στρῶμα Ἀστοργίας!
Ὁ Ξάγρυπνος, τὸ Μάτι τῆς Δικαιοσύνης καὶ τῆς Ἀγάπης,
ὁ ἔξω τῆς Κούρασης, ἡ ἄκαφτη Φλόγα ποὺ δὲν ἀναλίσκει,
καὶ ὁ Περιπατῶν ἐπὶ Φτερύγων τῶν Ἀνέμων,
ν' ἀποκοιμιέται σὲ Κρεβάτι τῆς Σκληρότητας! Ἐντούτοις πάσχω
καθὼς ἔπαθες. Προσθέτω κάθε νύχτα νέους θρόμβους κακῆς σκιᾶς,

καὶ κάθε μέρα μου, μοῦ προσθέτει στὸ κεφάλι νέα ἀγκάθια,
καὶ μοῦ ἐμπηγνύει στὶς παλάμες νέα καρφιά. Βλέπω τὴν Ἀδικία
πανύψηλα μπροστά μου καὶ τὰ ἀκατέργαστα πελώρια δυὸ ξύλα
τοῦ σταβροῦ. Δὲν εἶναι ὁ σταβρός σου, νὰ προστρέξω,
νὰ προσπέσω καὶ νὰ ἀναπαφθῶ. Εἶναι ὁ σταβρός μου,
ποὺ βέβαια δὲν τὸν πελεκάνε σὲ ἄγνοιά σου, καὶ ἄνευ θελήματός σου.
Ἡ ἕλξη μου νὰ προσπέσω πρὸς ἐκεῖ, μὲ φέρνει ἀναρτημένον
καὶ δὲν εἶμαι Θεός. Καὶ δὲν μὲ παραστέκουν οἱ μυριάδες
τῶν Ἀγγέλων. Εἶναι Ζέστη ἐνοὺ Θέρους ἀπηνοῦς. Διψῶ.
τὸ σκεῦος πού μοῦ προσφέρουν τὸ ζωγραφιστό, περιέχει τὸ φαρμάκι.
Μοῦ ἐξαποστέλλεις ἕναν Ἄγγελό Σου. ἦταν τὸ μόνο Μήνυμά σου
ποὺ μοῦ στάλθηκε τοὺς τελεφταίους ἀφτοὺς βαριοὺς καιρούς.
Ἀλλὰ ἕνας ἄγγελος παραλλαγμένος. Τὴν μεγάλη Σφραγίδα
ἔφερε τ' Οὐρανοῦ. Φτασμένος διὰ Ὁδοῦ τῶν Ὑδάτων.
Ὑδάτινος τῆς Ἐβλογίας.
Ἀλλὰ ὄχι Κομιστὴς Παρηγορίας.
Δὲν κρατοῦσε στὸ χέρι Λουλούδι τοῦ Μηνύματος.
Περίεργο κι ἀφάνταστο: Ἄγγελος νὰ ἐπισείει Μαστίγιο.
Μαστίγιο τιμωρίας ἐνῶ ἐκόμιζε
τὰ Φῶτα τ' οὐρανοῦ καὶ Διάβγεια τῶν Ὑδάτων. Ἄγγελος διαβγὴς
ποὺ μοῦ 'φερε τὴν ἀδιαφάνεια τοῦ Σκότους.
Θεὲ μου, τοῦ Ἐλέους καὶ τῶν Οἰχτιρμῶν,
ἄφησέ μου τὸν Ἄγγελο τοῦτον τοῦ Μαστίγιου κοντά μου.
Ὅσο κι ἂν φέβγεις καὶ ἂν ἀποκοιμιέσαι,
μή μου τὸν ἀνακαλεῖς.
Ἄφησέ μου τὸν Ἄγγελο κοντά μου
τοῦ Μαρτυρίου καὶ τοῦ Θανάτου.
Ἄφησέ μου τὸν Ἄγγελο τοῦτο τοῦ Πένθους στὸ πλεβρό μου.
Ἄκουσε τὴν Κραβγὴ τῆς Ἀδυναμίας μου, Θεὲ τῆς Ἀγάπης,
καὶ τοῦτο μόνο σοῦ δέομαι, στὴν παράλυση τῆς σκοτείνιας
Ἄφησέ μου κοντά μου, τὸν Ἄγγελο
τοῦ Φωτὸς καὶ τῶν Ὑδάτων.

18 Ἰουλίου 1931