Τρία Ρόδα

Sive rosae tres Rosarii mei fidelis
in honore Purificationis Beatae
Mariae Virginis, die II Februarii.



CUM AUTEM το Παιδίον είχε ως Κρίνον
αυξήσει πια πολύ, κι' είχε πια γίνει
ημερών τεσσαράκοντα, αφήνον
το παρελθόν στη βρεφική Του κλίνη,
-πηγαίνει Το αγκαλιάν η Παναγία,
κάποιο πρωί ευλογητού χειμώνα,
να μπει πρώτη φορά στην Εκκλησία,
να μπει ο Νυμφίος το πρώτο στο Νυμφώνα.



Τα τρία Σκαλούνια τότε κατεβαίνει
(τον θαμβώνει τόση λάμψη και γαλήνη)
ο Συμεώνας. Τρέμοντας ανασαίνει:
"Νυν απολύοις τον δούλον Σου εν ειρήνη!"
Θεοφρούρητος, Θεοφόρος, περιφέρει
το Γιό του Ανθρώπου στ' άγια εκείνα Μέρη.



Αλλ' έξωθεν, ως δέεται η Αγία,
ένας Καημός γλυκύς Τη συντυχαίνει,
και μια Πίκρια μαβιά, σα νοσταλγία
την άγια Υπαπαντή Της πως πικραίνει!
Μαδάει, μαδάει κάποιο ένα Χειμωνάνθι
μαργαριτοφανές, μαδάει τα φύλλα,
και ό,τι απόμεινε ως γύρω σαν τ' οσφράνθη,
αιστάνθη δάκρυον άγιο, έτσι, ως να εκύλα.
Τη δε Ιερή Καρδιάν, είχε καλύψει
μιαν Ομίχλη, το Πέπλο του Αοράτου·
κι' έγινε ευώδης Κήπος όλη η Θλίψη:
που ανίδεος ο Συμεώνας παραδίνει
το Θεόν, ερμώνοντας την αγκαλιά του,
μη νιώθοντας τη θεία Της σκοτοδίνη.



Αλλά πιον έξω, ο χιονισμένος Δρόμος,
το Καλτερίμι μάλλον, το Δρομάκι,
μολονότι σκληρό, όλο πέτραν, -όμως
έγινεν απαλόν, όλο μπαμπάκι·
όλο Ρόδα πολύφυλλα και Κρίνα
ραίναν, Βροχή πολλή σταλτή ουρανόθε,
τη Μητέρα, που ο Θεός Την εσυγκίνα
με το Ραφαήλ, ως Θλίψη ελθόντα εδώθε.



Μακάριες οι Γυναίκες, ως ξυπνούσαν
και άνοιγαν τα πρωινά τους παραθύρια,
να ιδούν τη Χαραυγή τους τόσο πλούσιαν!
Veniunt de Tharsis Magi et de Syria,
αλλά που! δεν εθεάθησαν τέτοιο Ήλιο:
MATREM IN VIA, DOLENTEM CUM FILIO!