Άνοιξη νεκρή

Από το πριν στο τώρα φτάνω
μ’ ακούς να συλλαβίζω… τρέχεις
παλμό ζωής δεν πιάνω στη λήθη επιστρέφεις…

πως θα μπορούσα να φωνάξω μείνε
το στόμα μου φυλάκισε καρφιά
ξεδίπλωνε ζωή και φύγε
τη νύχτα σε προσμένω στα βαθιά...

σημάδι κράτα – δίνω στίγμα-
με σιγουριά εκτελεστή
αδιαφορίας δώσμου ψήγμα
διπλή σου δίνω πληρωμή

βουβές οι νύχτες κι αγοράζω...
-μια διαπίστωση πικρή-
πως ήμουν κάτι λογαριάζω
σαν μια άνοιξη νεκρή.