η ζωή

Η Ζωή δεν είναι έν’ αστείο

Να την παίρνεις στα σοβαρά

Μα τόσο σοβαρά, που ακόμα

Κι αν σε στήσουν στον τοίχο

Να πεθαίνεις για να ζήσουν οι άνθρωποι

Οι άνθρωποι που δεν πρόκειται

Να γνωρίσεις τη μορφή τους.

Και να πεθαίνεις γνωρίζοντας,

Ότι τίποτε δεν υπάρχει πιό όμορφο

Και πιο αληθινό από τη ζωή.

Να παίρνεις τη ζωή στα σοβαρά.

Τόσο σοβαρά, που ακόμα

Και στα εβδομήντα σου χρόνια,

Να φυτεύεις στο κάμπο Ελιές.

Όχι για να μείνουν στα παιδιά σου,

Αλλά γιατί δεν θα πιστεύεις το θάνατο,

Παρόλο που τον φοβάσαι

Και η ζωή έτσι, θα ζυγίζει

πιο πολύ στη ζυγαριά.