"Εδώ και ώρα, ξεσκονίζω σκέψεις μου/ παγιδευμένες, σε ράφια,
συνειδήσεις/ αντιμέτωπες, με φαντάσματα, εγωισμούς/ λίγες αλήθειες
μακρινές, αδόκιμα δοσμένες/ με περιμένουν για καφέ, χαλάρωση/ ήρθε η ώρα
να μιλήσουμε, καρδιά μου/ όμως, αποφεύγεις μια ματιά/ με διαστρεβλώνεις
πάλι, αντιστέκεσαι/ ως πότε θα μιλάς με ψέματα, όταν κρατάς αλήθεια/
πληγώνεις και πληγώνεσαι, σε έχασα/ μια νότα σε κερδίζει, όσο πάλι
μακριά μου δίνεσαι/ απρόσεκτα φωνάζω, λίγο περισσότερο, φτάνει!/ μα
στάσου δεν πρέπει να κυλιστείς, είναι η γύμνια ξένη ενοχή/ μα τι λέω
τώρα, τέτοιο ρίγος είχα, όταν σε πρωτογνώρισα/ κράτα καρδιά μου τη
φωτιά, είσαι αλήθεια και φως, δώσε κι ένα ψέμα, ήταν ωραία εποχή."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου