εκατόφυλλο
πορφυρό μου ρόδο
που
γεννήθηκες μέσα από τις
φλόγες ,
σαν έκαιγαν οι άπιστοι
μια νύχτα δίχως σελήνη
την Άγια Τράπεζα
όπου φύλαγαν
οι θνητοί
τα μυστικά της καρδιάς τους ,
γίνε το κάλεσμα της μούσας
και η ηχώ που ταξιδεύει
στα άηχα μονοπάτια της σιωπής μου ,
όταν ο σκοτεινός καβαλάρης
θα καλπάζει στην πολιτεία των άστρων
και το αίμα πέταλα φωτιάς
θα σκορπά
στις φλέβες του φεγγαριού
την άγια εκείνη
στιγμή
που η μια ψυχή ψάχνει
την άλλη
την ώρα που ρέει ο πόθος
σαν κρασί σε
χρυσοκέντητο βενετσιάνικο
ποτήρι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου