Συντονισμένη κίνηση ασπρόμαυρου πλήθους.
Μαύρα παράθυρα ανοίγονται στους άδειους δρόμους
να σκοτεινιάσουν τις παράνομες συναντήσεις και τη μοναξιά μας.
Συνεχίζεις να κοιτάζεις τις μετατοπίσεις του δείκτη
να σημαίνουν την απώλεια.
Κόκκινο τσιγάρο στα χέρια σου.
Κοφτή καπνισμένη χειρονομία καυτηριάζει τα χαμόγελα.
Αντίδοτο των χολέρων χρόνων.
Το πρόσωπο σου θρυμματισμένος καθρέφτης στις διαδρομές του κόσμου.
Αντανάκλαση έσχατης ανάσας.
Μορφάζεις εγκλεισμό.
Εγγραφή 8-Τοπιογραφία των σκουπιδιών
Σήμερα πάλι εκεί
και τα τσιγάρα να τελειώνουν πριν το δρόμο.
Χωρίς σύμμαχο.
Μόνο εχθροί.
Εγώ ξένη.
Ξένη από εμένα.
Αλήθεια.
Δεν είναι οι λέξεις.
Κάπου εκεί, πριν το μελάνι,
στοιβάζομαι εγώ ολόκληρη στις αποθήκες της απελπισίας.
Μπροστά κενό.
Ποιός με σπρώχνει;
Παράξενες ματιές…
Τόσοι περαστικοί…πού να σταθώ;
Χωρίς παγκάκια πλατείες μόνο φώτα.
Γύρω σκοτάδι. Μέσα σκοτάδι.
Πώς δεν το βλέπεις;
Να φωτίσω τις χαρές.
Να σκοτεινιάσω τις ήττες.
Δεν έχει ηλεκτρικό.
Θα κρεμαστώ στα σύρματα να γίνω φως.
Τοπιογραφία των σκουπιδιών.
Πώς δεν το βλέπεις;
Το σώμα μας για ανταλλακτικά.
Κι εγώ ελαττωματικό τεμάχιο.
Στα ράφια ενός φωταγωγημένου μαγαζιού.
Με πετάς στις αποθήκες.
Μούχλα κι ένα ποντίκι ροκανίζει το μυαλό μου.
Γιαυτό τρίζω σαν πόρτα που ανοίγει σε ένα σύμπαν που αυτοκτονεί κάθε μέρα.
Πώς δεν το βλέπεις;
(Να διαλύσω τις λέξεις…Πώς να συναντηθούμε; )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου