Απειροελάχιστες διαφορές.
Αποστάσεις.
Βία.
Η ιστορία σε καλοδέχτηκε, εγώ σε στρίμωξα.
Ο τοίχος, το καρφί στο κεφάλι σου.
Τα μάτια σου κρεμάσανε απ’ την άγνοια.
Καλύτερα
μισός και ξεπλυμένος
παρά αδιάφορος, αιώνια σκουριασμένος.
Κολλάς, σκοντάφτουν σε κόμματα
οι λέξεις. Σκαλώνουν στα μαλλιά σου
μπερδεύονται
αφήνουν ίχνη πάλης, φόνου στο διάβα σου.
Η πόλη ένας λαιμός γεμάτος διαμάντια και πολύτιμα πετράδια. Την νύχτα δεν φαίνονται οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου. Οι δρόμοι μπλοκαρισμένες αρτηρίες οδηγούν σταθερά στο έμφραγμα.Ζούμε στα χρόνια της προφάνειας (χωρίς καμιά περηφάνια), καμία διαφάνεια στα δόντια μας, σκαλώνουν τα κόκαλα σας. Ο άγριος ελέφαντας έχασε. Οι χαυλιόδοντες του τώρα στολίζουν τον ψευτομαυρισμένο σου λαιμό.Με βαριά με σταθερά βήματα πήρε τον δρόμο.. Ξέρει που γέρασε.. ξέρει πού να πεθάνει.
Τούτος ο θησαυρός που φυλάω για κείνον που αργεί να φανεί
όσο περνάει ο καιρός κουράζομαι και δεν αντέχω να τον κουβαλάω
στην πλάτη μου.. δυσκολεύει το πρόσωπό μου.
Το σκάβει η παλάμη που εκλιπαρεί, το ακονισμένο νύχι του γερακιού
κρατά ρυάκια, την πλημμύρα μακριά,
να μην πνιγεί κανείς, να μην χαθεί κανείς
που δεν ξέρει
στα μάτια μου.
Τούτος ο θησαυρός που μαζεύω χρόνια θλίψη για κείνον που δεν έρχεται.
δεν ξέρω που να τον φυλάξω να χωρέσει όλη. Αυτή η μοναξιά, χωρίς εκείνον.
Τσακίζει τα δάχτυλά μου. Εκείνα με την σειρά τους
τα δόντια μου.
Τα δόντια μου τρώνε με λαίμαργα πικρόχολα αισθήματα
γράμματα. Για σένα, από μένα, φωνάζοντας. Απελπισία.
Τούτα τα κίτρινα χαρτιά γίνονται υπέροχα μαξιλάρι.
Υπέροχα για τα όνειρα μου, ξαπλώνω. Στις γραμμές του τετραδίου
χορεύω ανάμεσα. Σαν νότες στη σιωπή
τραγουδάω. Την χαρά να σ’ αγκαλιάζω χωρίς. Να σε έχω.
Τα γράμματα αυτά πρέπει. Αυστηρά να πονάνε σαν
πέφτουνε. Να γδέρνουν, να μην ξεχάσεις,
κι απόψε.. Σ’ εκείνον που δεν ξεχνώ μα θα’ ρθει
χαρίζω. Τούτο τον εφιάλτη, να’ ναι μπουκιά. Θα κάτσει
στραβά ποτέ του να μην προλάβει
τον δρόμο. Να βρει τον μίτο να έρθει.
Τα γράμματα αυτά και σ’ εσένανε Κασσάνδρα
χρησμός. Πικρός, σαν την δάφνη που μασουλάς
δηλητήριο να στάξει δυστυχία
για τους χρησμούς που χάρισες.
Αθεόφοβη
να χάσεις τα’ αγέννητα παιδιά σου.
Να καταπιούν τα σωθικά, την μήτρα, την καρδιά σου
στον βωμό. Να φτύσουν να σωθεί η χαρά σου.
Κασσάνδρα μάντισσα βουβή την γλώσσα θα σου κόψω.
Αιώνια στην κόλασή μου να στριφογυρνάς.
Η μοίρα σου μοίρα δική μου, σπασμένα
τα χέρια σου. Θα βγάλω τα ματάκια σου, να μάθεις
να ορίζεις τα όνειρά μου.
Αποστάσεις.
Βία.
Η ιστορία σε καλοδέχτηκε, εγώ σε στρίμωξα.
Ο τοίχος, το καρφί στο κεφάλι σου.
Τα μάτια σου κρεμάσανε απ’ την άγνοια.
Καλύτερα
μισός και ξεπλυμένος
παρά αδιάφορος, αιώνια σκουριασμένος.
Κολλάς, σκοντάφτουν σε κόμματα
οι λέξεις. Σκαλώνουν στα μαλλιά σου
μπερδεύονται
αφήνουν ίχνη πάλης, φόνου στο διάβα σου.
Η πόλη ένας λαιμός γεμάτος διαμάντια και πολύτιμα πετράδια. Την νύχτα δεν φαίνονται οι ρυτίδες στο πρόσωπό μου. Οι δρόμοι μπλοκαρισμένες αρτηρίες οδηγούν σταθερά στο έμφραγμα.Ζούμε στα χρόνια της προφάνειας (χωρίς καμιά περηφάνια), καμία διαφάνεια στα δόντια μας, σκαλώνουν τα κόκαλα σας. Ο άγριος ελέφαντας έχασε. Οι χαυλιόδοντες του τώρα στολίζουν τον ψευτομαυρισμένο σου λαιμό.Με βαριά με σταθερά βήματα πήρε τον δρόμο.. Ξέρει που γέρασε.. ξέρει πού να πεθάνει.
Τούτος ο θησαυρός που φυλάω για κείνον που αργεί να φανεί
όσο περνάει ο καιρός κουράζομαι και δεν αντέχω να τον κουβαλάω
στην πλάτη μου.. δυσκολεύει το πρόσωπό μου.
Το σκάβει η παλάμη που εκλιπαρεί, το ακονισμένο νύχι του γερακιού
κρατά ρυάκια, την πλημμύρα μακριά,
να μην πνιγεί κανείς, να μην χαθεί κανείς
που δεν ξέρει
στα μάτια μου.
Τούτος ο θησαυρός που μαζεύω χρόνια θλίψη για κείνον που δεν έρχεται.
δεν ξέρω που να τον φυλάξω να χωρέσει όλη. Αυτή η μοναξιά, χωρίς εκείνον.
Τσακίζει τα δάχτυλά μου. Εκείνα με την σειρά τους
τα δόντια μου.
Τα δόντια μου τρώνε με λαίμαργα πικρόχολα αισθήματα
γράμματα. Για σένα, από μένα, φωνάζοντας. Απελπισία.
Τούτα τα κίτρινα χαρτιά γίνονται υπέροχα μαξιλάρι.
Υπέροχα για τα όνειρα μου, ξαπλώνω. Στις γραμμές του τετραδίου
χορεύω ανάμεσα. Σαν νότες στη σιωπή
τραγουδάω. Την χαρά να σ’ αγκαλιάζω χωρίς. Να σε έχω.
Τα γράμματα αυτά πρέπει. Αυστηρά να πονάνε σαν
πέφτουνε. Να γδέρνουν, να μην ξεχάσεις,
κι απόψε.. Σ’ εκείνον που δεν ξεχνώ μα θα’ ρθει
χαρίζω. Τούτο τον εφιάλτη, να’ ναι μπουκιά. Θα κάτσει
στραβά ποτέ του να μην προλάβει
τον δρόμο. Να βρει τον μίτο να έρθει.
Τα γράμματα αυτά και σ’ εσένανε Κασσάνδρα
χρησμός. Πικρός, σαν την δάφνη που μασουλάς
δηλητήριο να στάξει δυστυχία
για τους χρησμούς που χάρισες.
Αθεόφοβη
να χάσεις τα’ αγέννητα παιδιά σου.
Να καταπιούν τα σωθικά, την μήτρα, την καρδιά σου
στον βωμό. Να φτύσουν να σωθεί η χαρά σου.
Κασσάνδρα μάντισσα βουβή την γλώσσα θα σου κόψω.
Αιώνια στην κόλασή μου να στριφογυρνάς.
Η μοίρα σου μοίρα δική μου, σπασμένα
τα χέρια σου. Θα βγάλω τα ματάκια σου, να μάθεις
να ορίζεις τα όνειρά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου