Ι
Σπίτια ἀόμματα
δέ μέ γνωρίζουν. Σπίτια
κρανία γυμνά
ποῦ νά ’χουν μνήμη;
Οἱ τοῖχοι γδαρμένοι ἀλγοῦν
οἱ τοῖχοι καμμένοι οὐρλιάζουν.
Ἡ πολιτεία θυμᾶται
τόν κεραυνό πού τήν ἔκαψε.
Γνωρίζει μόνο τούς τυφλούς
καί τούς σακάτηδες
ἐκείνους μέ τό σαλεμένο λογικό
καί τά τρομαγμένα κοπάδια
τῶν καταφύγιων.
Ἐγώ, ἕνα παιδί πού δέν ἔζησε
τή φωτιά καί τό σίδερο,
τῆς εἶμαι ἄγνωστος.
ΙΙ
Κι ὅμως ἐδῶ πρέπει νά ζήσω.
Ἀναζητῶ
τό τρίξιμο τοῦ ἀνεμόμυλου
πλάι στή στέρνα μέ τά χρυσόψαρα.
Τό λύγισμα τῆς φοινικιᾶς.
Τό Νίκο καί τή Μαρία
τοῦ ἀντικρινοῦ σπιτιοῦ.
Τίποτα πιά στή θέση του.
Μόνο τά χελιδόνια μπαινοβγαίνουν
ἀπό τά χάσματα τῶν παραθύρων
κι ὁ ἥλιος βασιλεύοντας
βάφει μέ κόκκινο
τίς γειτονιές τῶν ἐρειπίων.
Στά πόδια τῶν σκελετωμένων τοίχων
σαλεύουν ἄνθρωποι σκυφτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου