Κοίμιση (1990)

Μετά ήρθε εκείνος

Με τ΄αχτένιστα, λαδωμένα μαλλιά.

‘’Θα σας πω για τον θάνατο της μικρής κοπέλας’’

Όλοι το ήξεραν, δεν θα χρειαζόταν

Αλαφιασμένος βγήκε,

τριγύρναγε στους δρόμους.

Άδειοι, χωμάτινοι,

που και που, κάποιο στρατιωτικό τζιπάκι.

Η κοπέλα πέθανε

-σκεφτόταν-

τώρα πρέπει να τη φαντάζομαι ήδη νεκρή.

Σήμερα ήταν όλα ακίνητα-

Αύγουστο μήνα και δε φύσαγε καθόλου

το σκοινί της καμπάνας δεν κουνιόταν καν.

Πριν........τα σεντόνια της γύρισαν τανάποδα

Σώπασαν οι ψίθυροί της

Της φίλησε τα μάτια;

Δάκρυσε μέσα στο στόμα της;

Όλοι ψάχνουν το φονιά.

Είναι που η κοπέλα ήταν άγια

-γι΄αυτό θα έγινε-

γιατί αγρίεψαν τα πράγματα, ομαδικός πνιγμός.

Τέτοιες εποχές αγιάζουν κάποια κορίτσια ζόρικα

Γίνονται σαν πουλια που σημαίνουν το μέλλον.

Όλοι έχουν πιάσει τα βράχια και ψάχνουν-

Ο ένοχος σίγουρα θα τρέχει ακόμη

Με την κρυφήν ελπίδα του δειλού

που περιμένει να γλυστρίσει.

Γυμνό μέρος Αύγουστο μήνα

Κι όπως και τον χειμώνα,

ο θάνατος , θάνατος μένει

-ας πούνε κάποιοι για μνήμες, κάθαρση.

Εκείνη δεν είχε πολλά πολλά με κάποιον

Μιλούσαν τα μάτια, οι γοφοί, σιωπηλή την έλεγες

Αυτός με σκόνη στα αχτένιστα ,τα λαδωμένα μαλλιά

Το στόμα του ιδρωμένο, μήτε παραμιλητό.

Χειρότερα κι από σκιά

Σα φλέβα σε μια τέλεια τεθλασμένη