Χριστούγενα 2003

Γυρίζω πάλι σήμερα στό σπίτι τῶν γονιῶν μου
ἕνα τυφλό δυάρι φορτωμένο ἔπιπλα
Βρίσκω ὅπως πάντα τόν πατέρα μου
μέ τήν περήφανη προσήλωση τοῦ βαρυκόου
στίς εἰδήσεις
κι ἡ μάνα μου νά πλένει πιάτα
παραμιλώντας νά ἐπαναφέρει τή ζωή σέ τάξη
Μέ ὑποτάσει ἀμέσως
ἡ πλήξη τοῦ νοικοκυριοῦ στήν κουζίνα
τό πλαστικό τραπεζομάντιλο
τά χάπια τῆς ὑπέρτασης
ενθύμια προσκυνήματος στήν Τῆνο
Βγαίνουνε λίγο τώρα πιά
συνήθως γιά τήν ἐκκλησία
ἤ σέ κηδεῖες συνομήλικων
μένουν στό σπίτι
καταναλώνοντας οἰκεῖα πένθη
καί φωτογραφίες ἐγγονῶν πάνω στήν τηλεόραση
Κοιτάζω τό χρόνο νά συμβαίνει πάνω τους
τόσο ἄγρια
αὐτή τή μαραμένη σάρκα
νά ἀποσιωπᾶται σέ σκοῦρα ροῦχα
καί πεισμώνω
τόση ἐγκαρτέρηση
χωρίς μιά νίκη
σκέπτομαι
ἀποδίδοντας ὕπουλη δικαιοσύνη
σέ τούτη τήν ἀπρόθυμη κατάφαση
μά μετανιώνω πάλι
ὅταν γυρίζουν νά μέ δοῦν
μέ αὐτά τά ἀδέξια μάτια δῆθεν ἄγνοιας
σήμερα ἀνήμερα Χριστούγεννα
πού κάθονται μαζί μου στό τραπέζι
καί τρῶνε
συνετοί
ἀμίλητοι
τή σοῦπα