Η Ζωή έχει ανηφόρες
καταιγίδες, χιόνια, μπόρες
κεραυνούς, εγκλήματα
και… παραστρατήματα.
Έχει ο έρωτας καημούς,
έχει πόνους, στεναγμούς,
φόβους, καρδιοχτύπια,
με… πολλά… ξενύχτια!...
Ψηλαφίζοντας το χρόνο
και σκαλίζοντας τον Νου
ανακάλυψα στον πόνο
τη χαρά του διπλανού.
Έψαχνα κι ηύρα τυχαίως
στα σκισμένα μου κιτάπια
και θυμήθηκα ως νέος,
που γνωρίστηκα με κάποια!
Και θυμάμαι πως εκείνος
όταν έκλαιγα γελούσε,
και λυπότανε το… κτήνος
στη χαρά μου…, με μισούσε!
Μέχρι σήμερα ακόμα,
έχω αυτή την απορία
αφού όλους τρώει το χώμα,
τόση Ανθρώπινη μωρία;
Ίδιοι για τη μάνα Φύση
πλούσιοι πένητες, φτωχοί,
το αστέρι άμα σβήσει
όλους τρώει η μαύρη Γη!
Αδερφοί γιατί μισούμε
και χαλούμε όλων τα κέφια,
σύντομη η ζωή που ζούμε,
ν’ αγαπιόμαστε αδέρφια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου