Άν μ΄ αγαπούσες,
τί θά ΄μενε ανεκπλήρωτο,
να το ζητήσω;
Δές,
τώρα έχω το κενό
όλο δικό μου.
Μπορώ να ονειρεύομαι
πως θά ΄ρθείς.
Άν μ΄ αγαπούσες,
τί θα υπήρχε τόσο δυνατό,
αφού θά ήταν όλα γύρω
ησυχασμένα.
Τώρα
η οδύνη σέρνει
με το φτερότροχο άρμα της
την άδεια μου συνέχεια.
Άν μ΄ αγαπούσες,
δέν θά ΄ψαχνα
για ψήγματα στοργής
τα βράδυα των δακρύων,
για να μπορώ να υπάρχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου