Στην πρώτη αχτίδα του ήλιου
και το τελευταίο αστέρι χάθηκε.
Δεν με συντροφεύει πια
στην άκρη του ονείρου.
Οι ρυτίδες του γέρικου κόσμου
δείχνουν όλο και πιο βαθιές:
χλωμό το πρόσωπό του
σβήνει την ελπίδα.
Τότε παίρνοντας
τις νερομπογιές της ψυχής μου
ρίχνω ανάκατα
χρώματα στο άπειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου