Η νύχτα πέφτει πάνω από την Πόλη.
Οι σκιές σκεπάζουν τα σοκάκια, σιγά σιγά.
Ένα αδιόρατο άρωμα από ανακατεμένα μπαχαρικά έρχεται κι επικάθεται πάνω μας, σαν αστερόσκονη.
Ακόμα ένα βράδυ περπατώντας στους δρόμους του Φαναριού, μακριά από τη βουή της πλατείας Ταξίμ, ψάχνοντας μια χαμένη υπόσχεση.
Περπατάμε δίπλα στον Κεράτιο, θέλουμε να νιώσουμε τη μυρωδιά της θάλασσας.
Μακριά, ένας σκύλος αλυχτάει.
Το φεγγάρι λάμπει σαν ήλιος στον ουρανό.
Μιναρέδες υψώνονται γύρω μας, άσπροι μέσα στη νύχτα.
Περπατάμε χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό.
Εικόνες, ήχοι και μυρωδιές εισβάλλουν μέσα μας, ταράζουν τη μνήμη μας.
Είναι αυτή η Πόλη που ονειρευόμασταν;
Είναι αυτή η αλήθεια του σύμπαντός μας;
Αναμνήσεις και μνήμες – δυο λέξεις παρόμοιες, μα τόσο διαφορετικές.
Κι’ εμείς να περπατάμε ακόμα, ψάχνοντας ένα ακαθόριστο όνειρο, ένα μαρμαρωμένο βασιλιά.
Μέχρι να τελειώσει αυτή η νύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου