Οι φίλοι μας

Λίγα θα γράψω
προς αυτούς που αψηφούνε την αλήθεια,
με λόγια απλά
είναι μορφές θολές, αδιαφανείς,
φοράνε ακριβές μασέλες πορσελάνης,
χαμόγελα φαρδιά.
Τα δάκτυλα λεπτά, γαμψά,
με δακτυλίδια φορτωμένα.
Το μέλλον σου κρατούν γερά
ο κόσμος είναι δικός τους.
Ποζάρουν σε ομαδική φωτογραφία,
αδιάφορα γελάνε,
υποσχέσεις κούφιες μοιράζουν,
συνθήκες μελλοθανάτων υπογράφουν,
για υπηκόους τυφλούς, κουφούς, κατεψυγμένους.
Σιωπή!
Κάποιος μου φωνάζει αυστηρά:
«Είναι εταίροι, δίνουν επιδότηση,
πλουτίζουμε, δε βλέπεις;»
Βλέπω!
Ξερίζωσαν το άγαλμα της πανώριας  Αφροδίτης.
Ακούω!
Το Αέτωμα του Παρθενώνα
να πριονίζουν δυόμιση χιλιάδες χρόνια.
Φορτώνουν!
Τα Απολλώνια μάρμαρα της Ρόδου
αίγλη στα άδεια Μουσεία τους να δώσουν…
Των προγόνων μου ο πολιτισμός
φωτίζει τα μαστιγώματα, τα φονικά
των τετρακοσίων χρόνων σκλαβιάς,
τις ραβδώσεις, την πείνα, τον ιδρώτα
στων αιχμαλώτων τις λευκές αρτηρίες…
Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα
πριόνιζαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια
οι φίλοι μας, οι υποκριτές!…