Κυθήρων

Τ’ απόγευμα γλίστρησε
σαν ματωμένη λαδόκολλα
μες την οσμή του θανάτου

γυναίκες φτιαγμένες
από αφυδατωμένη μητρότητα
επεξεργασμένη θηλυκότητα
και αποξηραμένη εφηβεία
τραβούσαν τις ώρες μπροστά
όπως τ’ άλογα τη σβάρνα

οι άντρες μπορούν
να γνέσουν μια στιγμή
δεν αντέχουν όμως
να ξετυλίξουν ένα ολόκληρο 24ωρο

η μέρα είναι ένα αχανές μονοπλάνο με κατάληξη πάντα την επάργυρη σιωπή

πήρε ένα νεύμα
και το βαλε στο τσεπάκι της χειρονομίας
προσπέρασε τη στάση
με τις γυναίκες και τις ανοξείδωτες αναμονές

όλες οι μέρες του
είναι μια αταξινόμητη συλλογή
γυναικείων στιγμιοτύπων
τις εξετάζει προσεκτικά
κάθε βράδυ
πριν φθάσει το φορτηγό
των άταφων υποσχέσεων

-μόνος θα γυρίσεις πάλι
-πως ν’ αντέξω την ευτυχία μιας γυναίκας - μ’ ένα παράλυτο μυαλό
και μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα στο στήθος