Στις δεξιώσεις επανένωσης
Φθάνεις πάντα απρόσκλητος
Στην πόρτα ανοίγουνε πληγές
Φορούν τα πορφυρά τους
και το κραγιόνι σου
δ ά τ κ α
ι σ ι τ
Oι σερβιτόροι πλέκουν την κόμη
των αγαλμάτων στο αίθριο
με τεχνοτροπία αρχαίου γνωμικού:
Σφιχτό δεσμό να βασανίζει το κεφάλι
Νοίκιασα ένα κοστούμι
Με την ελπίδα να βρω στις τσέπες
Ένα ξεχασμένο άγγιγμα, τηλέφωνο, λόγο
Συνδιαλέγομαι με την αφρώδη σαμπάνια μου’
Στη βιασύνη μου να τη γοητεύσω
Κόβω το εύθραυστο νήμα που δέσμευε
Τις μεθυστικές φυσαλίδες
Στο χρυσοκίτρινο λαιμό της
Μακριά από εμένα
Φέρνουν την άνοιξη σε νέα χέρσα χωράφια
Μακριά απο εμένα
Όλοι μιλούν για ουρανίσκους
οσό εγώ πεινώ για ουρανούς της ώρας, γεμιστούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου