Νοτια

Και σε περίμενα
με τις θεές τις ώρες
άμμος στων πεύκων τη γειτνίαση
στου ανέμου τις βελόνες θωπεία
πέρα πέρα ως το τρύπημα της φυγής
έχτιζα πύργους ζωγράφιζα φωτιές
μόχθος ισορροπώντας
στις ακμές των πραγμάτων κι η πεταλούδα
με το φτερό κολλημένο στο νερό
πήγαινε έλα πήγαινε έλα έρμαιο τέλος
προ Χριστού θα `ταν αυτή η σκιά που κατέβαινε
καμωμένη από βουνά και αποχαιρετισμό ήλιου
ως το διακριτό επτάφυλλο κύμα
κι όλο γυρνούσα στην τρελή την όστρια
- Μη, μη, της έλεγα, κρατήσου λίγο ακόμα
στις φιάλες των όρμων
Κι όταν έσπασε η θάλασσα
σ` έζησα