Δεν ζεις στα δέντρα ούτε στις σπηλιές πια άνθρωπε
Κι όμως καθόλου δε διαφέρεις απ’ τα ζώα
Ίσως χειρότερος να είσαι όχι καλύτερος
Γιατί αυτά τουλάχιστο σκοτώνουν
Για να ζήσουν
Κι ούτε διαθέτουν καν το θείο δώρο
Που εσύ πετάς αλόγιστα διαγράφοντάς το κάθε μέρα
Το μυαλό
Η απουσία του κυριαρχεί στις μέρες μας
Γίνονται όλα άλλωστε ‘’τη ανοχή’’ του
Σαν τα πουλιά
Σαν τα πουλιά τους κόβουν τις φτερούγες
Αηδόνια που τους κλέβουν τη φωνή
Αφήνουν μόνο δυο ματωμένα μάτια που σπαράζουν
Σαν μας κοιτούν όλους εμάς
Τους συνενόχους στη σφαγή αμνών
Χριστέ δε βρίσκεται κανένας απ’ τους μεγάλους
Εκείνους που κρατούν στα μαλθακά τους χέρια
Τις τύχες και τη μοίρα αυτού του κόσμου
Να σηκωθεί από τον καναπέ της ασφαλείας;
Ας χύσει έστω το ουίσκι του στα μούτρα τους
Ας φτύσει οργή μ’ αυτήν την ξύλινη του γλώσσα
Για κείνα τα παιδιά του μαρτυρίου
Τα παιδιά του Ιράκ
Εκείνα που δεν θα παίξουν σε αλάνες
Δεν θα χαμογελάσουνε ξανά
Ούτε θα δουν τα θαύματα του κόσμου
Θα φύγουν δίχως να γνωρίσουνε τον ήλιο
Μέσα σ’ ένα πρόχειρο κασόνι ή σε ομαδικό τάφο
Ή ίσως γίνουν σκόνη στον αέρα
Οι '‘έξυπνες βόμβες’’ ξέρουνε πού πέφτουν
Αυτές ακόμα και να διαλέγουν ξέρουν
‘ ‘Σκοτώστε το μέλλον!’’ η εντολή
Το δέντρο δε φυτρώνει χωρίς ρίζες
Πεθαίνουν μόνο μ’ ένα πελώριο γιατί
Σφραγίδα πόνου μέσ’ το βλέμμα
Κι αν είναι τυχερά
Στην αγκαλιά της μάνας τους
Τουλάχιστον να μη φοβούνται
Ο θάνατος φοράει σήμερα
Φτερούγες από γκρίζα σίδερα
Για σας κλαίω παιδιά του Ιράκ
Που δεν θα μεγαλώσετε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου