Σαν ήταν νέος, τον επαινούσαν πολλοί σπουδαίοι άνδρες της εποχής του.
Σαν ωρίμασε, τον επαινούσαν οι μέτριοι και οι συγκαταβατικοί.
Μετά την κηδεία του, όλοι κάθισαν να φάνε
και ορισμένοι, παραδόξως, έκαναν τον σταυρό τους.
Θυμήθηκαν και έλεγαν:
Όταν είχε αρχίσει πια να κατανοεί τη θεία λειτουργία λέξη προς λέξη,
ένοιωσε πως είχε χάσει πια την πίστη του.
Από τ’ άσβεστο μένος του προς τους Εβραίους,
ήθελε να ' ναι Εβραίος.
Παραπονιόταν πως σαν αρθρογραφούσε, κανείς δεν έλεγε τίποτα.
Σαν έπαψε ν’ αρθρογραφεί, όλοι τον ρωτούσαν πότε θα μπει το νέο του άρθρο.
Νέος κι επηρμένος, δήλωνε ότι δεν διάβαζε βιβλία που είχαν γραφεί
μετά το 1970.
Στα πενήντα του, διάβαζε μόνο ό,τι είχε γραφεί μεταξύ ΄60 και ΄70
για να καταλάβει πώς ήταν νέος.
Πίστευε ότι η ύπάρξη ήταν στη διάκρισή του,
κι έμεινε αδιάκριτος μέχρι τέλους.
«Τον έχουν υπερεκτιμήσει» έλεγε, όταν ξανάβγαινε στη μόδα ένας κλασσικός.
«Υπερεκτιμήσαμε τη λογοτεχνία και τώρα δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε».
Όταν επαινούσαν κάποιον που δεν του άρεσε, έπαιρνε το ύφος υψηλής
αδιαφορίας:
«Ένα αδιάβαστο βιβλίο, είναι ένα βιβλίο που δεν υπάρχει.»
΄Η πάλι: «Ο ποιητής Κωστής Παλαμάς γράφει: Ό,τι δεν αγαπάμε, δεν υπάρχει.»
Άλλη προσφιλής του φράση: Τα φυλακισμένα ερωτήματα στασιάζουν.
Μια μέρα, στον υπαινιγμό για τη βαρβατίλα που ανέδινε, είχε απαντήσει:
«Πριν από τον Καρτέσιο, δεν μπορούσες να είσαι ακάθαρτος ή ανήθικος και να γνωρίζεις την αλήθεια.»
«Τα λόγια μας φανερώνουν ό,τι κρύβουν οι πράξεις μας.»
Αν κι αδιάκριτος, πολύ του άρεσε να κάνει διακρίσεις.
Μια φορά είπε: Οι ενάρετοι δεν βλέπουν ενύπνια, μόνο όνειρα.
Άλλαζε δε τα ονόματα των συνομιλητών του, αποκαλώντας
Δυσάγγελο τον Ευάγγελο, Αντύπα τον Αντώνη, Κόνη τον Νίκο, Αγροδίαιτο τον Γιώργο και ούτω καθεξής.
Ζούσε χωρίς να ξέρει τα ονόματα δρόμων, τόπων ή καταστημάτων.
Συχνά, το πρόσωπό του πρόδιδε μια κατάσταση διαρκούς εκστάσεως χωρίς
περιεχόμενο. Και θα ‘λεγες πως κατοικούσε στον Παράδεισο, αν δεν τον
είχες συναντήσει να περιφέρεται στους δρόμους όπου είναι οι βιτρίνες με
τα κορίτσια.
Μια φορά τον άκουσαν να φιλοσοφεί, μεγαλοφώνως, προφέροντας με καυστικότητα:
«Εντιμότητα από συμφέρον, αρετή από μικροψυχία, πίστη από συνήθεια.
Αλλά μία η οδός και εις τον τάφον φέρει.»
Φαίνεται να είχε συμφιλιωθεί με τον θάνατο σαν τον ποιητή Ανδρέα Κάλβο
Και σαν τον Ανδρέα Κάλβο έπαψε να γράφει ποιήματα.
Είχε περάσει η ώρα. Σηκωθήκαμε κι αλληλοασπασθήκαμε θερμά, όπως συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου