"Είχα μάθει να ακούω τη θάλασσα, να διακρίνω την αλμύρα που θερίζει τα
βράχια ή τις φωλιές των πουλιών, ακόμα κι όταν έφταναν τον ουρανό/ μικρά
πράγματα μετρούσα από παλιά και γίνονταν κόσμος, ασύμφορη η λογική των
όποιων οριζόντων/ όμως εσύ αγνοούσες τις αλήθειες, αναζητούσες τόσο
μακριά τα πειραγμένα συναισθήματα/ ξεχνούσες σχεδόν τακτικά, ότι κάθε
συναίσθημα μικρό ή μεγάλο γεννιέται μέσα μας/ ανοίγουμε χώρο για να τα
δεχτούμε όλα, τα συμμαζεύαμε ανέκαθεν στις αδικημένες ανάγκες μας/ σαν
μικρά παιδιά στην αλάνα, τρέχουν ματώνουν για ένα παιχνίδι, μα στη φωνή
της μάνας τους, γυρίζουν πίσω κρύβοντας ότι ίσως έφταιξαν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου