ο ποιητής

Σε είδα να περπατάς σιωπηλός
κάτω από το φεγγάρι
και ήταν η βροχή που συνόδευε
τα κουρασμένα βήματά σου
και ήταν η καρδιά σου σαν μια κλαίουσα
ριζωμένη σε σκοτεινά ποτάμια,
στις ρίζες της σκοτωμένα περιστέρια
τα όνειρα των ανθρώπων
που δεν πρόλαβαν να δουν το φως της μέρας,
και είχες στο βλέμμα τη θλίψη των άστρων,
κι εγώ αγάπησα αυτή σου τη θλίψη
σαν το τραγούδι των μικρών αγγέλων
που έπαιζαν φυσαρμόνικα στο φεγγάρι.
Από τότε κάθε νύχτα
σε ψάχνω απεγνωσμένα
εγώ η πιστή ερωμένη των στίχων σου
σε νότες που γλυκά μου ξυπνούν
το παιδί που χρόνια τώρα κοιμίζω μέσα μου .