Τότε...

σ' εκείνες τις γειτονιές δεν υπήρχε σπίθα
όμως να
μπορούσες να κρυφτείς χωρίς να
σε ξέρει κανείς
εντελώς άγνωστος
-και αυτό είναι καλό-
εκείνα τα πρόσωπα ήταν
ισχνά
είχαν κουραστεί να περιμένουν
δεν είχα καμία λύση να προτείνω
μονάχα
να κρυφτώ
ήθελα
και η ποίηση
ενα φως που δεν άναψε ποτέ
ώστε λοιπόν έτσι πάει...
μια μεγάλη εταιρεία
δύο παιδιά και
μια πρόθυμη γραμματέας
ταξίδια συχνά
και έντονη κοινωνική ζωή
οι φίλοι μου σπάνια μίλαγαν
και όταν έλεγα πως γράφω
γύρναγαν απ την άλλη πλευρά
το κεφάλι τους
-τους καταλαβαίνω-
και οι νύχτες νεκρές αλλά
όμορφες
και οι στίχοι αν δεν
διαβάστηκαν
αγνοήθηκαν
μονάχα κρυβοδιάβαζα στα λογοτεχνικά
περιοδικά των βιβλιοπωλείων
λέξεις χωρίς δύναμη
ζωντάνια
και μακρόσυρτες ανούσιες
συνεντεύξεις
-έτσι πάει φίλε-
οι φίλοι μου το ήξεραν καλά
όμως παρά την ασημαντότητα
η φλόγα έκαιγε τόσο έντονα
το κρασί δρόσιζε και
οι μουσικές θεσπέσιες
η κάμαρα μοναχική
οι λέξεις να ταξιδεύουν μέσα μου
αγνές
ανέγγιχτες
εκείνες οι γειτονιές το
πρόσφεραν
και κάθε νύχτα περίμενε
γεμάτη μυστικά
και όνειρα
"ο μεγάλος ποιητής απόψε στη πόλη μας"
και τώρα που πίνω γ αυτές τις όμορφες
πανούργες νύχτες
σκέφτομαι όλους τους σκυθρωπούς
νικημένους φίλους μου και
χαμογελάω:
είστε όλοι εδώ απόψε