στο Φάληρο

Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει
στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά,
ερωτικό μας άλλοτε λημέρι.
Πιο πέρα, μέσ’ στην έρημη βραδυά,

πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι,
δυο ερωτεμένα εκάθονταν παιδιά.
Μα εμάς του κάκου ζήταγε η καρδιά
παλιές χαρές στη θύμηση να φέρει.

Κι’ ως άρχιξε η ψυχρούλα να πληθαίνει
-«τι θέμε, μούπες, δω, τέτοιον καιρό»,
κι’ εφύγαμε κι’ οι δυο μετανοιωμένοι.

Έκανε, αλήθεια, κρύο τσουχτερό
Στ’ ακροθαλάσσι τη βραδυάν εκείνη.
Μα το ζευγάρι τάλλο είχε απομείνει...