Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Αν-επίκαιρα Ποιήματα (αποσπάσματα)

Ανομήματα

Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν νωρίς την Ηθική
-δήθεν με νίβουν μ’ ανομήματα αιώνων.
Κι εγώ, ιέρεια στης Λαγνείας τη σπονδή,
Εκάτη, Αστάρτη, ηδονών μα και δαιμόνων
σε μιαν αντίληψη του κόσμου αρσενική.

Είμαι η Γυναίκα και μου φόρτωσαν καιρό την Ενοχή
-δεν έχουν οι αμαρτίες μιαν όψη μόνον.
Κι εγώ, στου Ανήθικου δοσμένη τη σπουδή,
με μίση και κατάρες τόσων χρόνων,
στα φαύλα και τα κρείττω η πηγή,

είναι η Γυναίκα, που παλεύει την πληγή.


Ο Σταυρός της μοναξιάς

Στον ουρανό, ο σταυρός της μοναξιάς.
“Σταυρό του Νότου” τον ονόμασαν οι άλλοι.
Ο αέρας μάς ξεσήκωνε απ΄το Νότο.
Άλγος ψυχής, σαν πόνος μαχαιριάς-
εφιάλτες κι άγχη στο κεφάλι.
Στον αιώνα μας, τον εικοστό τον πρώτο,
μας μένουν μόνο τα ζητήματα καρδιάς

κι ακόμη, οι υπόθέσεις της δουλειάς-
είν’ ο μικρόκοσμος γύρω από τον καθένα
που μεγαλώνει κι όλα τ’ άλλα επισκιάζει.
Τώρα για παγκοσμιοποίηση μιλάς,
μα εγώ γνωρίζω πως γερνώ ολοένα.
Το πέρασμα του χρόνου με τρομάζει,
γιατί υπάρχει αυτή η αίσθηση ερημιάς

εκεί που το συλλογικό απουσιάζει.


Ο Δαβίδ στη θεωρία του χάους

Το ντόμινο,
άρχισε με τους Πύργους
κι όλοι γνώριζαν:
η πεταλούδα, που πετάει
στο Τόκιο,
στο Ιράκ,
στην Παλαιστίνη
και στο Αφγανιστάν
φέρνει την καταιγίδα
στη Νέα Υόρκη.
Ποιός έριξε την πρώτη μπίλια;
Εγώ
ήμουν στη Γένοβα
στο Γκέτεμποργκ,
στο Σηάτλ,
και πέταξα
μια πέτρα, με σφεντόνα…


Αμνήμων μετεωρισμός

Μνήμη, ρωγμή παράξενη στο χρόνο
-μπαίνει η συνείδηση στ’ αυλάκια του μυαλού.
Είμαστε όντα με έλλειψη σκοπού
σε σύμπαν που διαστέλλεται και μόνο.

Με ψευδεπίγνωση περνούν όλες οι μέρες,
μέσα στο πέπλο που μας περιβάλλει.
Στη μαύρη τρύπα θα επιστρέψουμε και πάλι
και σαν ενέργεια πίσω στους αστέρες.

Μόνο, να χάσουμε τη μνήμη, που μπερδεύει
και μας ζητάει επίμονα νοήματα
κι όλο μας ντύνει με ηθικές και κρίματα,
καθώς προσήλωση και στόχο μας γυρεύει

σε κόσμο που αιωρείται και χαζεύει


ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ – ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΛΑΓΙΟ

Η μνήμη του είναι για άλλους,
για μένα ζωντανός

Πάνω απ’ την άβυσσο προτείνω χειραψία.
Ίσα που πρόλαβα λίγο να σε γνωρίσω,
αδόκητα πριν φύγεις, ξαφνικά.
Σκιές σκιών κι αν είμαστε, Ηλία
τα όσα δεν είπαμε θέλω να τα πενθήσω,
καθώς μου στέλνεις λόγια από μακριά.
Αν πίστευα στην ύπαρξη άλλου κόσμου,
θα ‘ταν πιο εύκολο, πιο ήπιο να θρηνώ.
Μα τώρα: μόνη πίστη η αθεΐα.
Σε όσα έγραψες μισά ο λογισμός μου
πάλι επανέρχεται, να βρει το μυστικό
νόημα θανάτου και ζωής, Ηλία.
Από τους σύσκιους δρόμους της Πρεβέζης,
μου γνέφεις, στην παρέα ποιητών
που μνημονεύω κάθε μέρα· η απαγγελία
υψώνεται σαν δέηση και μου παίζεις
κρυφό σκοπό μ’ ένα πλανόδιο ακορντεόν-
σε συναντώ όπου πηγαίνω, Ηλία.
Νεκρός κι όμως κινείς τα νήματά μας.
Ιδού, ο θίασός σου οργανωμένος-
γράφουμε τώρα τα δικά σου ημιτελή.
Ο θάνατός σου δείχνει τα όριά μας.
Το φάσμα το μαγνητικό, που ενδεχομένως
γίνεται ενέργεια και κυκλοφορεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας Ανθολογίας Ποιημάτων από το σύνολο των Ελλήνων Ποιητών- Ποιητριών αλλά και ορισμένων ξένων, καθώς επίσης και κειμένων που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν ορισμένοι ποιητές και ποιήτριες να μην έχουν συμπεριληφθεί. Αυτό δεν αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια του διαχειριστή του Ιστολογίου αλλά είναι τυχαίο γεγονός. Όσοι δημιουργοί επιθυμούν, μπορούν να αποστέλλουν τα ποιήματά τους

στο e-mail : dimitriosgogas2991964@yahoo.com προκειμένου να αναρτηθούν στο Ιστολόγιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι σεβόμαστε πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε δημιουργού, ποιητή και ποιήτριας και επισημαίνουμε πως όποιος δεν επιθυμεί την ανάρτηση των ποιημάτων του ή κειμένων στο παρόν Ιστολόγιο, μπορεί να μας αποστείλει σχετικό μήνυμα και τα γραπτά θα διαγραφούν.

Τέλος υπογράφουμε ρητά ότι το παρόν Ιστολόγιο δεν είναι κερδοσκοπικό και πως δεν η ανάρτηση οποιουδήποτε κειμένου, ποιήματος κτλ γίνεται με μοναδικό στόχο την προβολή της ποίησης και την γνωριμία όλων όσων ασχολούνται με αυτή, με το ευρύτερο κοινό του διαδικτύου.