Εκκωφαντικές αισθήσεις

Φαντάζεστε να μπορούσαμε ν' ακούσουμε τις μυρωδιές... Κι άλλες να μιλούν μ' έναν λυγμό στον λαιμό να σφίγγει φλόγες στην κατάρρευση. Κι άλλες να τραγουδούν την Εμπνευση, τη γυναίκα με τα φίδια και τις τρύπιες τσέπες. Κι άλλες να σφυρίζουν στην αστραπή, να ρίξει φως σε μια ομορφιά περαστική. Κι άλλες να κρυφογελούν δείχνοντας τ' απόκρυφα η μια στην άλλη -ράφτρες παρθενίας- κι η ντροπή πινέλο πορφυρό στον καμβά των ματιών τους. Ξέχασα... Οι μυρωδιές δεν βλέπουν. Αχ... Και είναι τόσο αόρατα τα σωθικά μου που μόνο να τ' ακούσεις μπορείς. Ισως και να τα μυρίσεις. Αποτεφρωμένα.