μονόλογος διάλογος

« σκάω αυτόχθονη φωτοβολίδα

να δεις

τίποτα απ` το μαύρο για μια στιγμή δε θα ισχύει »

Του έρωτος ο γιος

και ο πατέρας

που έπλεκε τα στεγανά κλαδιά

να φράζει από ποταμούς την εσοδεία της άνοιξης

μα τα νερά πεπειραμένα υπέρβαση

όχθες πλημμύρα

αγωνιαίος μόνος

στερέωσα εξώθυρα σε υψηλό βοριά

ανέμισα τις χαραμάδες και διαπερνάς χλομός

για το ικανό των ημερών εχθρών που ηττήθηκα

ο λίγος

με λυπήθηκε ο θεός

είπε εσύ μοσχοβολάς καρφί και κυπαρίσσι ρίζα

να εκτρέφεις τον κατακόρυφο άνθρωπο

και μονόξυλο

μολύβι των νυχτών να σε μετακομίζει

κληρονομιά από την πρώτη εξ απαλών φορά

σκέψεις ερίζουν τα παλιά δωμάτια

μα εσύ μονάχα από έναν υπαίθριο σταυρό δε λείπεις

πάντεψα τη μορφή σου

τον ερχομό

το όιιι σταμάτα φτάσαμε στην αυλή των γέλιων

ξεφορτώστε τα

κι έλειπες

αν μπορούσες θα σου φώναζα να τρέξεις

κι ας με διέσχιζες πατέρα

και τρέχω εγώ τους γύρους τώρα του εαυτού

και πουθενά η Δευτέρα Παρουσία

μίλησα

λύγισμα κορφή

στο ανάμεσό μας τόπος ιερός 
εσύ απροσπέλαστος να με νικάς 
με έναν θάνατο

και του ξενυχτισμένου φεγγαριού 
δεν αποφάσισα ακόμα

ποιο δάχτυλο από τα εκλιπόντα θα με δείχνει

φύλλο

ενδύθηκα την πίκρα χλωροφύλλη

που ΄γινε δάφνη που με μασάει

να μαντεύω δώρα απ` τη δική σου τη μεριά

είναι εκεί που φέγγω

με τα σαράντα χτυπήματα του σκοταδιού

έλα, μη μου φωνάζεις μες στα μάτια

πότε σου δάνεισα τη φωνή μου

εσύ που ήξερες να κλαις για μένα

όταν δεκάξι έφευγα

γύρνα

όχι

και πίσω ολόσωμος ξανά ημερωμένος

άλλα θεριά δεν είχα πια

κόντρα στην αγάπη

νυν εσαεί

διαμπερής νεκρώσιμης πομπής

με το υπόλοιπο κερί ανά χείρας

κόσκινο από υπερώο έως πέλμα

και ο μονόλογος διάλογος

και η μελισσοφάγος ανεμώνη

σε ό,τι λιβάδι φύτρωσα

επάρατος διαδικασία

να σε καλώ για ένα χάδι θεραπείας

το λέω κενό

κι ας ακουστεί κοινό για κείνονε 
που σκέτα ακούει

για τον ωραίο τυφλό που σέρνω στις πλαγιές μου

έστω για μια μου θέα

πρόσελθε

με το χαλινό του αλόγου

που ιππεύαμε χαρές 
και τα χέρια άλυσος

και το ΄να μάγουλό μου λοξά στην πλάτη σου του ιδρώτα

κι ο ισχυρός καλπασμός της ευτυχίας

πρόσφερνε

καλοκρασί από την κάνουλα του φθινοπώρου

τέτοιον καιρό κατέβαιναν τα αμπέλια μας

ως τα ρηχά του γόνατου

κι ως το φίλτρο της σπαραγγιάς

«γυμνοπατώντας σε τα αγκάθια θα αντρωθείς» έλεγες

μην κλαις

μη στις φωτιές του κόσμου απελπίζεσαι

λέβητα της καρδιάς μου

χείλι ανισόρροπο

ξέφτι σχοινί στην πιο επίσημη ακροβασία

μετρώ τα σταθμά

που με κατέφεραν σπάσιμο βάρος

οΐ οΐ το πυρετί πανί και το ξίδι

κι η γούβα του μαξιλαριού υπέρχειλη της νύχτας

προς την άλλη πλευρά των αθανάτων έτρεμα πυξίδα

κι ό,τι μου δίναν έβλεπα οι πεθαμένοι

λιβανόρουχα και καταχείμωνο αγκαλιά

σε ένα μέτριο βαθύ

και σ` ένα κέντρο η στάχτη

διάφανος πάλι
κατατίθεμαι της λύπης

ξεσκέπαστος θάλασσα να εννοώ

στα δεκάξι μαθαίνεις δρόμο τρελαίνοντας

αλλιώς δε νοείσαι απόσταξης Σαββατόβραδο

και σπασμένο γυαλί

αντιστρεπτό προς εαυτόν εμένα

οχιά

και μαίανδρος

και ξεροπόταμο

κι ο φράχτης που βαστούσε τα θολά έξω από τη ζωή μας

πατέρα άφαντος

σε ποια διεύθυνση ουρανού να στείλω

των βροχών τις μουσικές

και των μικρών ωρών τον ξένο

Δύση δύση όπου κι αν δεις