Γεννήθηκα στο ράγισμα του κόσμου. Τράφηκα
με τη σάρκα μου. Αρρώστησα από εμπύρετες μοναξιές. Με νανούρισε μια
φωνή, παρατεταμένο φωνήεν, η χάρη του θηλυκού γένους. Τρόμαξα -εισβολή
του ξένου μέσα στη μήτρα. Σφράγισα με ενοχή τη γεύση της χαράς. Ξέρασα
σε διαδρόμους δηλητηριώδη νεύματα. Φίλησα πειρατικά μάγουλα. Ανακάλυψα
τη χημεία του χαρτιού με το μελάνι. Ορκίστηκα πτώσεις σε βρεγμένες
μπουγάδες. Χόρεψα στο ρυθμό της απόγνωσης. Μέθυσα από αλκοολούχα
απουσία. Σιγομουρμούρισα την ομορφιά των γυμνών σωμάτων. Κατάπια την
καταχνιά του κόσμου. Σήκωσα στους ώμους μου τα πετρωμένα βλέμματα.
Χάθηκα στους αντικατοπτρισμούς. Έπαιξα το παιχνίδι των ενοχών.
Ενσωματώθηκα σε θλιβερούς μικρόκοσμους. Καταμέτρησα τις ύστατες ανάσες.
Συγύρισα τις ακατάστατες μνήμες. Άρθρωσα την κραυγή σε λέξεις. Σιχτίρισα
τους παρατεταμένους χειμώνες. Έσπειρα σιτάρι στην αυλή μου. Άφησα ίχνη
πριν μπω στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού. Συναντήθηκα με τους
ανθρώπους όχι στους γκρεμούς μα στις ανοιχτές εκτάσεις. Σκιαγράφησα τις
φωτεινές μέρες. Ένιωσα το απέραντο κάλλος της ύλης. Ο χρόνος σκάλισε στο
σώμα μου την ιστορία του. Κι έγινα ολόκληρη ένα στόμα. Ποτέ για φιλιά.
Μόνο λέξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου