«Πρώτη Δημοτικού Σκασιαρχείου»

Κι εσύ περίμενες
Με τα χιλιάδες μάτια
Αγκίστρια
Στο ψαχνό μιας φάλαινας πλάνης
Να σκίσεις την αγωνία
Της ιδίας αβύσσου

Με στόματα από πετρόχειλα
Οστρακοειδή
Ανοιχτά
Να ρουφήξεις
Εγκόσμιο πόνο
Ειρωνεία από σάρκα
Εσάνς από μαρτύριο
Μια στάλα αίμα
Στο κεφάλι μιας καρφίτσας
Γιατί
Τρυπάνε οι ψυχές
Με φειδωλή φαινομενικότητα
Κι ύστερα κακοφορμούν
Τα σώματα

Έτσι υιοθέτησες χιλιάδες σώματα
Σώματα χέλια
Από αιμοφόρες υποσχέσεις
Χειρονομούσες έρωτα
Όπως να γνέφεις από μακριά
Σινιάλο από «αύριο»
Και μεθυστικό ΤΩΡΑ…

Τάγματα από εαυτούς ερμαφρόδιτους
ανασυντάσσεις ξανά
Στον υπαινιγμό
Κι εκείνος σαρκάζει μια έμβια ελπίδα

Μια λωρίδα φως απαγχονίστηκε
Στο βάθος του τοπίου
Γέμισε
Αστέρια διάττοντα ο βυθός των πραγμάτων
Που να τα αρπάξεις?

Ένα σου γελάει
Πριν γλυκοκοιμηθεί
Έχει το ένα,
Μόνο,
αληθινό σου στόμα…
το αναλφάβητο…