Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα (απόσπασμα)

Δύσκαμπτο ποίημα, δύστροπο
 
Δύσκαμπτο ποίημα, δύστροπο
Τσινάει: «Δε γράφομαι.
Δε γράφονται τα ποιήματα».
Εσύ επιμένεις φυσικά,
και κάπου βρίσκεις, τέλος, την αρχή του.
Πας να το ξετυλίξεις
μα μουλαρώνει ξάφνου, στρίβεται
τυλίγεται, τυλίγεται
κουβάρι σκούρο μες στο στήθος σου
σου φράζει για καλά τον οισοφάγο.
Πάλι δηλαδή τα ίδια απ’ την αρχή
κι έτσι εξαγριωμένος
το ξετυλίγεις άτσαλα·
(πρέπει να τελειώνεις πια μαζί του, τι να κάνεις;)
Τότ’ ακατάσχετο
γεμίζει νήματα το σπίτι
νήματα, ποιήματα – κλωστές
τυλίγονται στα πόδια σου
στο στήθος στους λαγόνες
φτάνουν ανεπαίσθητες θηλιές
γύρω από το λαιμό σου
και τότε τι να κάνεις;
Πάλι το τυλίγεις, το τυλίγεις
–Σκασμένο, ποίημα αγκυλωμένο τι γυρεύεις;
Νερό; νεράκι του θεού;
Ντερλίκωσε, ρουπώσου–
Τ’ αποποιείται δύστροπο – δε θέλει, δεν το θέλει
Αίμα θα θέλει υποψιάζομαι
κι έτσι χορτάτο κι εύκαμπτο
να βγεί, να ξεχυθεί σα λογοδιάρροια στο χαρτί.
Δύσκαμπτο ποίημα
σαδιστικά στριμμένο τυλιγμένο με παιδεύει
δεν το μπορώ, δεν το μπορώ
αυτό το τελευταίο μου, ποίημα.
===================================
 Γραφόταν, δε γραφόταν, ξεγραφόταν

Γραφόταν, δε γραφόταν, ξεγραφόταν
πήγαινε να εξηγηθεί·
άλλοτε γινότανε δεκτό
άλλοτ’ ήταν απαράδεκτο απολύτως.
Ηλιοτρόπιο ανοιγόταν εύχαρι στο φως
πενθώντας έκλεινε σαν έδυε ο ήλιος.
Όπως κι αν ερχόντουσαν τα πράγματα
πράματα και θάματα
εντός, εκτός και επί τ’ αυτά
ρωτούσαν όποτε τους καύλωνε:
– Τι θέλει αυτό το ποίημα;
Πού πάει, πού σε πάει;
Μάλλον μαζί κατά διαβόλου.
Θα δούμε κατά τύχην στα «ψιλά»
του ημερήσιου τύπου
την τελευταία στάση σας.
=====================================
  Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα

Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα,
μάλλον δε με πάει· μ’ επιστρέφει.
Αγκυλωμένο τώρ’ ανηφορίζει
προς τις πηγές απ’ όπου κατηφόρισε έξαλλο.
Πάντως ανηφορίζει, πάντ’ ανηφορίζει.
Κάποτε κάπου ωστόσο ξάφνου απογειώνεται
και πια μαζί με τον αέρα κλαίει
στα κυπαρίσσια ανάμεσα
που σα μοιρολογίστρες
λυγίζουνε δεξιά ζερβά τις κορυφές τους
πάνω απ’ τους τάφους των νεκρών μου:
- Δε συνηγόρησες γι’ αυτούς – μου λέει
- Δεν τους έχεις εξηγήσει όπως έπρεπε.
Φόρεσες το δέρμα τους,
πήρες τα ονόματά τους.
αλλά τους πλαστογράφησες.
Δεν τους έχεις ζήσει,
μόνο τους υποδύθηκες.
Αίμα δεν τους μετάγγισες.
Να ενσαρκωθούν, και να ’ρθουνε στις δίκες τους
να φωνάξουν, να επιμείνουν
να βρουν παραδοχή. Δικαιοσύνη.
Δεν πάει, δε με πάει αυτό το ποίημα
μάλλον μ’ επιστρέφει.
Βαραίνει πάνω μου βαρύ κι ασήκωτο
μολύβι οκάδες με βουλιάζει μες στο χώμα
εκεί που τρέμουνε και τρίζουν
«θολές κι αξήγητες για πάντα
οι σκοτεινές μου ρίζες της κραυγής».