Παρακαλώ
κρατείστε μου
μια θέση∙
όχι κατ’ ανάγκην
στο καλύτερο θεωρείο.
Μπορώ να βλέπω
και από απόσταση
τις συρρικνώσεις
της ημέρας
το σκούρο νεύμα
των σωμάτων
το τρέμισμα στην
άκρη των χειλιών
την περιδίνηση
του άσαρκου παρόντος.
Μπορώ να
ενσαρκώνω οδύνες·
με μιαν ανάμνηση βροχής
εικάζω εγκατάλειψη
παραδρομές του ύπνου
σκιές που νέμονται
τα πρόσωπα.
Καυτή ανάσα
η ζωή
καθώς κρατιέται
από το τίποτα.
Παρακαλώ
κρατείστε μου
μια πτώση
μία παρέκκλιση
ένα κουκούτσι
δαγκωμένου απογεύματος
που κύλησε στο μαξιλάρι
και μένει να θυμάμαι συλλαβές
τους κωδικούς του τέλους
στο στόμα ενός ξένου
που κατοικούσε δίπλα μας
στην επομένη στάση
δύο τετράγωνα δωμάτια πιο πέρα
κοιμόταν σε ξερό κρεβάτι
ο πατέρας μου.
Με τσάντες μέτριου μεγέθους
μεταφέρει ακόμα
κάθε μέρα
το ακριβό φορτίο
μιας αξόδευτης ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου