Στερνά στον Εαυτό του η αιωνιότη ως τον αλλάζει
Ο ποιητής με το γυμνό σπαθί του υποκινεί
Τον αιώνα του έντρομο γιατί στην ξένη αυτή φωνή
Δεν ένιωσε που ο Θάνατος θριαμβικά φωλιάζει!
Κείνοι, ως, ακούοντας άγγελον, ύδρα που οικτρά σφαδάζει,
Τα λόγια αυτός του συρφετού μ' έννοια να λέει αγνή
Βροντοφωνήσαν πως γητιά θε να 'πιε σκοτεινή
Στο κύμα κάποιας μαύρης συσκευασίας που ατιμάζει.
Της γης οχτροί, κι ω κρίμα! Οχτροί του σύννεφου, σαν τάμα
Αν ένα ανάγλυφο η ιδέα μας δε χαράζει αντάμα,
Στου Πόε φεγγοβόλο τον τάφο αίγλη πλατιά να ρίχνει,
Βράχο ήρεμο που γκρέμισεν η οργή κάποιων αγγέλων,
Πάντα ο γρανίτης τώρ' αυτός το σύνορό του ας δείχνει
Στης Βλασφημίας το πέταγμα που μαύρο πάει στο μέλλον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου