Είναι για σένα που αγαπώ το φως
τους ανθρώπους τα δέντρα που σου μοιάζουν
ό,τι σαλεύει κι ό,τι πνέει
το κύμα που μοιράζεται την απλωσιά του
και το νερό που τραγουδάει τον έρωτα.
Είναι για σένα κι είσαι εσύ
που περπατείς μες σ’ όλους τους καθρέφτες
στο κάθε τι, στα πράγματα
τα γκαρδιακά μου αδέρφια.
Και το τραπέζι αυτό το τρυφερό που βλέπει
τα χέρια σου στον ύπνο του σα δυο φτερά
και το τραπέζι αυτό το τρυφερό που ακούει
τη μυστική του ηχώ μες στην πυκνή σιωπή του
είναι η καρδιά μου που σε στηρίζει σα μια σημαία
είναι η καρδιά μου που σε δέχεται σαν ουρανό.
Από τη συλλογή Άνθρωποι και πουλιά (1947)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου