Κύπρου

είχε στηριχτεί στον κορμό μιας παραγράφου
και μετρούσε τ’ αγίνωτα μήλα
των φθόγγων και των συλλαβών

με το δεξί τράβηξε ένα κλαδί λέξεων
και μύρισε τον άνεμο της τελευταίας άνοιξης
που πέρασε από πάνω του

δάγκωσε τη σταλαγματιά μιας δροσοσταλίδας
που είχε γλιστρήσει στο φύλλο
κι ένας μικρός κατακλυσμός
ξέσπασε στο μυαλό του

ύστερα πήρε μια φράση
της χάιδεψε τα μακριά μαλλιά
τα δάχτυλα των ποδιών
την άγγιξε απαλά και στο στέρνο
τοποθετώντας πάνω της ένα αχρείαστο κόμμα

ξεκίνησε ν’ ανεβαίνει την παλιά σκάλα
πίσω του κρυφά ακολουθούσαν λέξεις
φράσεις μισοτελειωμένες
και τραυματισμένα σχήματα λόγου

έσβησε το φως και ξάπλωσε
όρμησαν πάνω του μες το σκοτάδι
να τον κατασπαράξουν

το πρωί είχε απομείνει
μόνο ο σκελετός
από ένα πεθαμένο –καιρό τώρα -κείμενο