Ανοίγοντας πυρ / Χαχής Παναγιώτης

Ανοίγοντας πυρ.
Χρόνος απεριόριστος.
Κατά βούληση.
Διασταυρούμενα.
Πυρά
Στους έναστρους καθρέφτες της λάσπης,
δίψα που διυλίζεται στο χώμα,
στα οκτάνια των χιλιομέτρων,
το αίμα που στάζει στα δόντια των αμνών,
εκδίκηση ονείρων,
πίσω από τα βλέφαρα,
η βία στη λέξη ‘τελεσίδικα’,
το ανεπίστροφο του χαδιού σου που έγραψε
την ιστορία του σώματος, τη μνήμη των ματιών μου.
Κατά ριπάς.
Οι δαίμονες, διψασμένοι, στα γόνατα.
Μελάνι που στάζει στις προκυμαίες των ματιών.
Βαμμένα δάχτυλα. Βελόνες μεταλλικές.
Βλέμμα του σαρκοβόρου
να διασχίζει τη νύχτα κάθετα,
προσηλωμένα στον σταυρό,
στο σκόπευτρο του καθρέφτη.
Στρωματογραφία των κυττάρων στο δέρμα,
στους βυθούς της πόλης, επενδύσεις.
Το φεγγάρι, αστράφτει στις ξιφολόγχες,
στην άκρη της γλώσσας.
Μικροαρχιτεκτονική των θρόμβων και των κλειδώσεων,
στις λεπτομέρειες των δακτύλων.
Προς μια νέα γεωγραφία των καρπών.
Πνίγοντας τη γλώσσα αβάπτιστη στην επανάληψη των λέξεων,
αίμα που φωσφορίζει στο γιαπωνέζικο χαρτί του σώματος,
εκρήξεις που συλλαβίζουν ανάστροφα δευτερόλεπτα.
Το σπέρμα που σκουριάζει στη θαλάμη.
Απασφαλίζοντας.
Την περόνη των καρπών σου.
Σε κίνηση αργή που βυθίζεται στο ασπρόμαυρο.
Το μνήμα στο στήθος μου που βράζει,
που αναπνέει στο βήχα μου.
Ιδρωμένα μπουκάλια,
άμμος καυτή κυλάει στο μάγουλο.
Βρέχει, απόψε, στον παράδεισο.
Αντικατοπτρισμοί μυθικών ηπείρων,
πίσω τ’ αρχαία βουνά, σβησμένα ηφαίστεια.
Διασταλμένη ατμόσφαιρα που ανοίγει την αναπνοή,
επεκτείνοντας τους πνεύμονες των ματιών στο βυθό.
Επιμένω,
ξεχασμένο πάθος σ’ αυτήν την πόλη
που διαβρώνει,
που διεγείρει το σώμα ως τη διαστροφή.
Σπασμένες σκέψεις γυαλιά,
φράσεις των δρόμων, εικόνες που κόπηκαν βίαια.
Ιδιωτικό αρχιπέλαγος, θνησιγενείς στεριές,
ωκεανός,
στων αστεριών τεκτονικός τριγμός,
υγρό αποτύπωμα της τροχιάς τους.
Στα βραχέα του σκοτεινού ουρανού,
Οι σκοτεινοί ψαλμοί των δέντρων στους λόφους.
Φωτοσυνθέτοντας το μολυσμένο κίτρινο του αέρα.
Με δάχτυλα μπηγμένα κάτω απ’ την άσφαλτο,
τεμαχισμένα σώματα στις γρίλιες,
χιλιόμετρα σκονισμένου φιλμ στο χρόνο της σέπιας.
Απλανείς, σπασμένες, άχρονες πυραμίδες των λόφων.
Ακρωτήρια στα λαγόνια της νύχτας,
αλμύρα που τρώει το σκαρί των κρεβατιών.
Οξειδωμένες φωτογραφίες, γυμνά τυφλωμένα χαμόγελα,
βλέμματα αινιγματικά μέσα από το θάνατο του χρόνου.
Βλέμματα-φάροι που διατρέχουν τη γεωμετρία του δωματίου,
το όνειρο κάτω από το βλέμμα των απόντων.
Ψηλαφώντας τους πόρους της ασφάλτου,
νεκρομαντεία στην ιδρωμένη χούφτα του ανέμου.
Σε αραιά, τακτικά διαστήματα, οι αγχόνες των λεωφόρων.
Ξηλώνοντας τη σκέψη ως το σώμα.
Ζωοφόροι σκαλισμένες στα δόντια του πεινασμένου.
Το δέρμα του χρόνου στα κορμιά των αστέγων.
Κάπου εδώ, το βλέμμα παίρνει μια κλίση διαγώνια,
ανάμεσα στο δολοφόνο και τον κανίβαλο.
Ανάμεσα στη δίψα και το αίμα,
τη θάλασσα και τον πυρετό.
Τα βογκητά, τα τύμπανα,
πραγματικά σαν παραίσθηση,
στη λαιμητόμο του φεγγαριού
προσπέρασε
την ιερή μανία του αίματος στα μάτια,
ακόρεστη λεπίδα, πάγος στη λάβα,
εκεί που σχίζεται το μυαλό
η σάρκα γυμνώνεται
αγγελικά ασελγής,
Το γυάλινο αίμα.
Ένα λεπτό σέλας καπνού
μετέωρο στην ατμόσφαιρα
των δωματίων,
ομίχλη
θερμές αναθυμιάσεις των σωμάτων.
Δύωντας η αυγή…
Μηχανή προβολής στα βρώμικα τζάμια
Χάλκινοι πνεύμονες
ο γύρος της πόλης
σε μια ώρα τη νύχτα.
Στάζοντας σπέρμα ζεστό απ’ τα φύλλα.
Γραμμένο στα οστά μας.
Κλωστές του σάλιου απ’ τα λόγια,
στα μπαλκόνια
ιστός στις σημαίες της αγχόνης
φόρεμα ξηλωμένο
Φωνή σπασμένων ποτηριών,
Χιλιόμετρα που αφήνεις πίσω στον καθρέφτη
Φιλιά της άμμου
Εμφιαλωμένο αίμα, το δάκρυ στο δάχτυλο,
Οι λέξεις που έκρυψα στις πτυχές των χειλιών σου
Νερό, να σβήσουμε τη θάλασσα
Στα πνευστά ορυχεία των φιλιών, της μελωδίας κάτω απ’ το δέρμα
Χείλη υγρά στου ποτηριού τις όχθες,
Τα σκοτεινά του πηγαδιού σου
Βλάστηση τροπική, υγρασία του αίματος
Μέσα στα γαλάζια μάτια του κενού,
συντονισμένος στα βραχέα των Δυτικών Επαρχιών
Άδης ψηφιακός
Με το φεγγάρι ξεσκισμένο από τα νύχια των πουλιών.
Ξυπνάς το πρωί και στο τασάκι καίγεται ακόμη ένα τσιγάρο,
σβήνοντας αργά το σκοτάδι, τα φώτα της νύχτας.
Έντρομος μπροστά στους ουρανούς,
μωσαϊκά τσιμεντένια,
κλείνω τα μάτια
ταΐζοντας ανάσες τη φωτιά
υπέροχο χρώμα του σώματος
κραγιόν ανάμεσα στα πόδια σου
στάζεις στην άκρη των χειλιών
τα δακρυγόνα της χλωροφύλλης
αρχίζω να μετράω στα δάχτυλα
τη φθορά
6 λεπτά ζωής για κάθε τσιγάρο
αναπνοή βαθιά
στην άλλη όχθη των πραγμάτων,
ιδρωμένα εσώρουχα στο πάτωμα
ίχνη της γύμνιας σου που σβήνουν
μισοθαμμένα στο χώμα καλώδια
του μυαλού μου,
το ταβάνι ουρανός
χρώμα βάμμα ιωδίου
ο βυθός
το δόντι του λύκου στα μαλλιά
μου ασπρίζει -,
ανοίγοντας βήμα γυμνό
στην άμμο ανάμεσα
σπασμένα μπουκάλια
της νύχτας θρύμματα
ξεχασμένος πυρετός
που ξεβάφει.
Λέξεις και βλέμματα
Σώματα αποκεφαλισμένα
Δεμένα πισθάγκωνα, γυμνά
Στο συρματόπλεγμα
Της γλώσσας
Το κλειδί κρεμασμένο στο λαιμό,
ανάμεσα στα στήθη σου
Αυτό το χώμα ζυγίζει όλο το βάρος του ουρανού
Που μας σκεπάζει
Τινάζω το φως από τον ώμο
Στο ικρίωμα των ιδρωμένων ανέμων
στα ορύγματα τ’ ουρανού ανάμεσα,
υδράργυρη άσφαλτος,
στη θάλασσα. Απόγευμα,
στο σκληρό μουσαμά
τ’ ουρανού
τα σύννεφα.
Μια ελιά που ανυψώνεται στα ουράνια.
Εκτυπώσεις του σώματος στα σεντόνια.
Αιμομεικτώντας
στην αραιή στίξη των ήχων.
Τυφλό σύστημα των δακτύλων
η σύντομη φράση της λάμας
γλείφοντας το αίμα
χαράζοντας
την αυγή στην πληγή
διάσχιση ωκεανών
το δέρμα στα
δύο
το μάγουλο
ιδρώνοντας
το μάτι
ημίτυφλο
στο κοντάκι
οπλίζοντας.
Άκοπο οξυγόνο της υγρασίας.
Προοργασμικές σταγόνες
βροχής σ’ αναστολή,
εκσπερμάτιση πρόωρη του ουρανού.
βαρβιτουρικά των άστρων,
ασφυξία του σώματος,
άπορες αναπνοές,
να σχεδιάζουν στη σκόνη το μέλλον.
Έχουν καεί όλα τα δάχτυλα,
τουλάχιστον από μία φορά,
χαμένα δακτυλικά αποτυπώματα
Στη γυάλινη κατηφόρα του βλέμματος,
καμπύλες των υγρών.
Ο ιδρώτας του δύτη, του νεκρού
Ψιθυρίζουμε στα βραχέα της νύχτας.
Έρωτες κολλημένοι
Στης πόλης τα λύματα.
Ήλιος που πλένεται στους τοίχους πολυκατοικιών
Αφιλόξενα, αντίστροφη μέτρηση για τους σφυγμούς
Πίνοντας την ομίχλη, σταθμοί των ΚΤΕΛ
Καταρράκτες ηλεκτρονίων, μουδιασμένοι καφέδες,
Ξυρισμένα κεφάλια νεοσύλλεκτων, με το φόβο
Να σκαλίζει τα μάτια,
Στην ακμή της βελόνας, αδέσποτοι σκύλοι
Οι άγγελοι των υποστέγων,
τοποτηρητές της νύχτας, χαρτογράφοι
Λογιστές.
Οι τροπικοί στη γραφίδα των νυχιών σου,
Χαράζοντας τις πτήσεις των πουλιών
Από την άλλη όχθη της σελίδας
Νεκροί εναέριοι ελεγκτές
Λέξεις που γίνονται το σώμα μου
Βαφτίζοντας
Μηχανοστάσια του βλέμματος
Έρμα μια γύμνια στα δόντια
ανάδρομων αστερισμών
ξεχασμένη
Η σκόνη,
αποκόμματα θρύμματα,
Τα πρόσφατα,
πρόσφορα,
δοτικά
δευτερόλεπτα του κορμιού της
Στα χείλη
Λιθογραφίες του αφρού
Οιωνοσκοπώντας τη λύσσα των αγγέλων
Ενώ εμείς, αποσκοπούμε στο ελάχιστο
Τις λεπτομέρειες του ήλιου στους ισημερινούς
Σκαλίζοντας με τη γλώσσα στα δόντια.
Έβένος, στιλβωμένοι δαίμονες.
Άγγελοι, Ίριδες
Σπασμένα σφραγίσματα στο τσιμέντο της πόλης
Ανοίγοντας το παλιό ψυγείο, στο πράσινο
Φως της μέντας αστικά νεκροταφεία.
Γυάλινες νότες
Μαυλιστικά, αλλόκοσμα,
Υγρά, ο ήχος των πνευμάτων
Αναπνευστικό σύστημα της κόλασης
Στο λαιμό των μπουκαλιών
Μιλώντας μέσα από τραχειοτομία,
Το δίδυμο κόκκινο του αίματος
Στην έρημη διασταύρωση,
Μάτια του Ταύρου,
Νύχτα μηδέν αρνητικό
Βουλιάζει το χρώμα στο δέρμα
Το άχθος της αναπνοής
Υπομνήσεις, υποθήκες
Στο παρελθόν που λιγοστεύει
Διαθήκες, αποδοχές, πρωτοδικεία της ύπαρξης
Όπως τα βρώμικα κέρματα
Που ξαναμετράω στην τσέπη.
Ας πιούμε άλλο ένα
Να κερδίσουμε αναμνήσεις
Επενδύσεις στον κύκλο του νερού
λεβητοστάσια αιθυλικής αλκοόλης
αργό πετρέλαιο,
διαχειριστές οστών,
της ροής των εικόνων,
δεξαμενόπλοια μαυρίζουν τον ορίζοντα
μπλε-μαύρο, διάσχιση της θάλασσας
το πλαστικό ποτήρι του καφέ σου
στις αίθουσες αναμονής.
Ζυμώσεις στις φωτογραφίες μας
που παρακμάζουν
Νοσταλγικά, επιμένοντας
στη μνήμη του σώματος
Εγκυμονώ
Κινδύνους
Στους σπασμούς της σελήνης,
Ψάχνοντας φαγητό
στους βρώμικους κάδους
Ρούχα στην άνυδρη γύμνια
πεταμένα στα σκουπίδια
με τη σκιά του προκατόχου
Ανώνυμο χάδι μεθυσμένου
Το γιασεμί κι η αμμωνία από τα κάτουρα
Είδα το αίμα να βάφει τα πεζοδρόμια,
Το φίλτρο των τσιγάρων
Κραγιόν…
Έπεσα κι έσπασα σε κλάματα
Στις αγκαλιές περαστικών
Στην άκρη του βολβού των ματιών
-Αιματογραφίες, αχαρτογράφητες ακτές-
Κρεμάστηκαν γυαλίζοντας οι φόνοι,
Αλφαβητάρι των κραυγών
των βογκητών η αλφαβήτα,
Όλα τα πλήκτρα του σώματος
Στο συρματόπλεγμα, -παρτιτούρα,
και στα σεντόνια
Νοσοκομείων,
Πίσω από μάσκα εντατικής
Στολίδι πρόστυχο νεκρού
Κτέρισμα,
Πράσινη ρόμπα, αντισηπτική
Σκουριασμένα καρφωμένη
Στο καμένο μυαλό,
Αποτυπώματα, βήματα
Γαλάζιο, ‘Σ’ αγαπάω’.
Τελεία, παύλα.
Τέλος,
αρχή ημιευθείας_
Μπουρδέλα, τσαλακωμένες σελίδες
Ποτισμένα βροχή τοξική,
Κατακίτρινη,
μίσος και πάθος
Που πολυκαίρισε ξεχασμένο
Σαν φύλλο,
Σκουριά στο χρώμα της ήβης.
Στην άκρη της κάνης
Ανέτειλα με βία τον ήλιο
χυδαία τη σελήνη ξεγύμνωσα
Ασέλγησα, στην θάλασσα
πιο παρθένα,
Εξωτικά πουλιά
υπό εξαφάνιση είδη,
Τα πυροβόλησα για πλάκα
Για την πρέζα της οσμής
Της πυρίτιδας Την καύλα
Που μου βάφει, νικοτίνη,
Μέσο-παράμεσο, το πώμα του αντίχειρα
Στοιχειώνοντας το χάδι
Την άγρια απελπισία της μοναξιάς σου
Στοιχειώνει τα τύμπανα το κρώξιμό τους
Από τα βάθη της νύχτας.
Κλίση των ισημερινών του βλέμματός
Ο τροπικός που αλλάζει απόχρωση
Στα νότια της γύμνιας σου
Εκεί θα γράψω
Ό,τι ξεχνάς
Κάθε λέξη στη νεκρή οθόνη
Των ματιών σου
Ευκολίες, το ξέρω
Κολλάω το κεφάλι στη τζαμαρία
Σα να γέρνω σε φίλιο ώμο
Εμπιστοσύνη και πίστη
Καλειδοσκόπιο του ποτηριού
Μικροσκόπιο καθρέφτης
Αύριο θ’ απαγχονίσω
αυτές τις λέξεις στα δέντρα
Μολύνοντας τους καρπούς τους.
Λειωμένος ιστός
ξυπνάω με κυκλώπειο σώμα
ξαναγυρίζω με τη γλώσσα
μετρώντας 32 διακεκομμένα
δόντια όρια
ερχόμενης ημέρας.