Απόγευμα προς βράδυ (απόσπασμα)

Διαβάζοντας ένα νέο ποιητή


Λιτοί,
και υποβλητικοί οι στίχοι του.
Μπροστά τους οι δικοί μου ωχριούν.
Μου λείπει το θάρρος να τους παινέσω.

Ευθύνεται και η ποίηση

Πρέπει να ευθύνεται και η ποίηση
για τις ευκαιρίες που έχασα-
που δε μ’ αγάπησαν
δε με κατάλαβαν.
Πρέπει να ευθύνεται και η ποίηση
για όλα αυτά-
γι’ αυτή την απομόνωση.

Ο χρόνος φοβερός

Δεν αστειεύεται, νέε μου, ο χρόνος.
Ούτε πού θα το καταλάβεις
πώς θα βρεθείς “εκτός ζωής”.

Τίποτα πάνω του δεν προδίδει

Αντιμετώπιζε τις Κυριακές με ποιήματα.
όσο για τις υπόλοιπες ημέρες της βδομάδας
εργάζονταν
όπως και συ.

Ευγνωμοσύνη

Χρωστώ
ένα μεγάλο “ευχαριστώ’
στις λέξεις.
Ας είναι καλά.
Έδωκαν στη ζωή μου νόημα.

Το κομπολόι

Αποφάσισα να κόψω με την ποίηση,
κι όπως αυτοί
που βγαίνουνε στη σύνταξη,
αγόρασα κομπολόι.
Το μόνο που κατάφερα,
ν’ απασχολώ τα χέρια μου