(Ω, ναι, το ξέρω!!)

Ω, ναι, το ξέρω!!
-Αυτή η αγάπη γιά μένα ήταν.
Περνάει κάθε βράδυ έξω απο το παράθυρό μου,
σιγομουρμουρίζει ένα σκοπό θλιμμένο καί μετά χάνεται.
Τα κλειδιά πετάει στο χώμα,
-φωνάζει τρείς φορές το όνομά σου-
έπειτα στον έρωτα ανοίγει.
Άμοιρη στέκω στην σιωπή,
τρέμω στο χρώμα της,
κλείνω τα μάτια στην ωδή,
λίγα εκατοστά απο το δάκρυ μπαίνει ο χειμώνας,
ενώ έξω η μνήμη ουρλιάζει:- Βρέχει συναίσθημα...

Ω, ναι το ξέρω!!
Σε μιά ώρα χωράει ο ήλιος
-καί το πένθιμο χρώμα-

Αγάπη μου μέτρα!
Πέρασαν χρόνια αμάθητα ,
ακίνητα χωρίς σου,
στίς εποχές της ψυχής απλώθηκα,
στο κρύο που υποσχέθηκε το τίποτα
καί την υπόσχεση του κράτησε...

-Στίς φωτιές τώρα πάμε!
-Στίς φωτιές με ένα βήμα!

Αυτά είναι τα χέρια- αυτά τα γέλια- αυτές οι ώρες μας...
-Μαζί σου -
Ποιος είμαι; από πού ήρθα; Πού πάω;
Η σκέψη θα γίνεται σάρκα,
ένα ένα θα σπάνε τ'αστέρια στην ευχή,
κοπάδια θα τρέχουν τα όνειρα στους δρόμους,
με όσα έφταιξαν στα ποιήματα θα γράφω στην σκόνη.

Ω, ναι το ξέρω!!
-Εσύ να περπατάς με φτερά,
θα επιστρέψει ξανά το ξέχειλο απο έρωτα νερό,
-Nα πιούμε-