α'
Ανάμεσα στην έμπνευση και την τελική διατύπωση
η κριτική των ανυπεράσπιστων στίχων.
Η επιλογή ανάμεσα σ' ένα απάνεμο πρωινό
κι ένα θεσμικό δείπνο
ο ανυπότακτος Νότος των αφηγήσεών σου.
Η ιστορία γράφεται
με όρους απόκεντρων κύκλων,
απονευρωμένες οι διατυπώσεις
των σφραγισμένων βιβλίων.
Οι μνήμες
άθροισμα εθνικών γιορτών,
συναιθροίσεις πανομοιότυπων ομιλιών
η παραχάραξη της ιστορίας
αδίκημα
δεν είναι ένα ακόμα πιστωτικό.
Οι μνήμες
δε μπορεί να είναι
τροποποιημένες καταξιώσεις.
Η ιστορία είναι όσα εμείς ζήσαμε
κι όχι όσα οι άλλοι θα καταγράψουν
για τις δικές μας αποφάσεις.
Οι μνήμες
στίχοι ποιημάτων
αέναες λέξεις Αιολιδών.
ζ'
Μπορεί να νιώθουμε μονάχοι
απέναντι στους άνεμους της νύχτας,
ανάμεσα σε δυο συντεταγμένες,
η γέννηση κι ο θάνατος
ενώνουν τους ανθρώπους της θάλασσας στις τρικυμίες.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να ονειρεύεσαι
ανόμοια χρώματα την άνοιξη.
Ξέρω πως αρνείσαι ν' ανοίξεις
τους μίσχους των γενεθλίων σου στην επόμενη χρονιά.
Ξέρω πως αποποιείσαι τη διαίσθηση
που σε ταξιδεύει από τον έναν εραστή στον άλλον.
Θέλω όμως να γνοιαστείς
για τα μεταμεσονύκτια λόγια αγάπης,
που καταγράφουν το απρόσμενο και το ελπιδοφόρο,
χωρίς ονειροκρίτες και ιερείς με χιτώνες και άμφια.
Οταν γυρίσεις πίσω στο νησί
και διαβάσεις το τελευταίο γράμμα της μάνας,
να υπερασπιστείς το ξεχορτάριασμα τ' αμπελιού το Μάρτη,
να καταπιείς το φόβο της απομόνωσης
πίνοντας ηδύποτο κρασί απ' το κανάτι της αυλής,
τρώγοντας ψάρι με τους ανθρώπους της θάλασσας.
Το βράδυ όταν ξαποστάσεις
και νιώσεις μοναχός στην ξηρά,
μπορείς ν' αρχίσεις να σκέφτεσαι
το επόμενο λιμάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου