ΦΩΤΙΑ

Σήμερα το φως έγινε μια βροχή στεγνή,
κομματιασμένη, από ασήμι.
Πόσο φοβάμαι όταν βρέχει θάνατο.
»Κοίτα πώς μου άσπρισαν τα μαλλιά.
Είναι η βροχή που πέφτει και μου καίει την καρδιά.
Κοίτα τα μάτια μου…
Χτες ήταν πράσινα και ζωηρά^.
σήμερα μπλάβα, θολωμένα.

»Κοίτα πώς μου κόβεται η ανάσα.
Δεν ανασαίνω^.
έμαθα να ζω στα σκοτεινά, δίχως αέρα.

»Πια δε ρουφάω τη γιορτή, τις ευωδιές του κόσμου ^.
μου έχουν πάρει το μυαλό οι κραυγές γι’ ανάσα.
Ο ήλιος μου κοκκίνισε από ντροπή^.
τα μάτια μου θρηνούν πράσινες χαρές
και δροσερά αγκαλιάσματα.

»Δεν έχω ανάσες ^. μου τελειώνουν.
Με σφίγγει η δίψα για νερό κι αγάπη^.
μου λείπει ο καθαρός ο ουρανός και το
κατάλευκο φεγγάρι.