Ἡ Μέρα, ποὺ ἀναμένει ὁ ἄνθρωπος μηνύματα,
εἶναι ὅλη ἀπὸ ἀβαρὲς μολύβι κανωμένη.
Ψιλοβρέχει, δίχως νὰ δείχνει πὼς θὰ πάψει ποτέ,
ψιλοβρέχει βροχὴ μὲ διαλυμένη τὴν αἰωνιότητα.
Μπροστὰ του ἁπλώνεται ἡ θάλασσα μὲ κάποια ταραχήν,
ὄχι μεγάλη. Τ' ἀντίκρυ βουνὰ ἐντελῶς κρυφτῆκαν στὴν καταχνιά!
Κάθεται στὸ παράθυρο τὸ κάπως παγερό. Στρέφεται ὅλος
ν' ἀτενίζει πρὸς ἐκεῖ, ὁπόθε τὰ περιμένει. Τὸν θαρρεῖς,
τὸν φθινοπωρινὸν ἐτοῦτον ἄνθρωπο, πὼς τ' ἀγναντεύει
νάρχονται, σὰν καράβι, ἀπ' τὸ πέλαγο, ἢ σὰν πέρασμα
πολλῶν πουλιῶν. Πουλιῶν ἀναρίθμητων, σύννεφο μὲς στὸ σύννεφο,
τοῦτο τὸ ταξιδιωτικό, μὲ προορισμό του νὰ τὰ φέρει.
Φέτος, τί πρόωρα πούρθεν ὁ χειμώνας στὸ νησί.
Ἡ νύχτα, ποὺ προηγεῖται ἀπὸ τὴ Μέρα τῶν Μηνυμάτων
εἶναι πολὺ πιὸ ἄγρια, μονότονη ἀπελπιστικά.
Τὴν ἀγριεύουν τὰ σκοτάδια. Κι' ἔπειτα, δὲν ἔχει
ὡριμάσει ἐντὸς τῆς ψυχῆς ἡ ἀκριβὴς ἰδέα τοῦ τὶ θαρθεῖ.
Ἡ Ἐρημία κι' ἡ Ἐγκατάλειψη θεριεύουν• δὲν ἁπαλύνει
τίποτε τὴν σκέψη, παρ' ἀναδρομὲς σὲ περασμένα
φθινόπωρα, σὲ περασμένες ἀναπολήσεις. Ἀλλὰ τὸ Πρωί,
ὢ δὲν εἶναι τὸ ἴδιο, τὸ Πρωί. Ξημερώνει καί, ναὶ μὲν
δὲν εἶναι Ἥλιος ν' ἀνατείλει Φῶς, νὰ θερμάνει τὴ νέκρα τούτη,
ἀλλ' ἀνατέλλει, γέννημα τοῦ ἁπλοῦ νερόχιονου, βουνὸ
καταπράσινο, μιὰ Βεβαιότητα, ποὺ ὅπου καὶ νάναι, θάρθουν
Μηνύματα πολλὰ κι' ὡραῖα, συνθεμένα σὰν Χρησμοὶ
τοῦ Μέλλοντος ἀπὸ μακριά, ὅλο χαρὰ καὶ θέρμη.
Καὶ τούτη ἡ Πίστη σώνει καὶ σὲ ζωογονεῖ.
Ἄσχετα ἂν ἔρθουν ἢ δὲν ἔρθουν, φθάνει ποὺ πλασθῆκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου