στην αγκαλιά τ'ουρανού...
Μόνο,δακρυσμένο κοιτάζει
εκείνη τη πικρή μορφή
που ελπίζει στο φως του.
Γένος ανθρώπου παράξενο,
μοναδικό.
Χύνει τις σκέψεις στο χαρτί
και ξύνει τις πληγές του,
όταν η μνήμη γίνεται
εχθρός και ο καιρός φαρμάκι...
Τότε η μοναξιά βρίσκει
φωλιά για να κουρνιάσει.
Τότε τίποτα δεν έχει νόημα.
Γένος ανθρώπου ικανό
για τον αυτόχειρο θάνατο
του,με σκέψεις που
απομακρύνουν την ελπίδα,
με σκοτάδι μέσα στον
καθρέφτη..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου