Μη μου μιλάς για τον πόλεμο,
για τα πεινασμένα παιδιά,
για τα κορίτσια που τους έκλεψαν την ηδονή
και τα χωράφια που τους στέρησαν τον σπόρο.
Εγώ την ξέρω την παλιά ιστορία του Δευκαλίωνα
- θέλω να πω για τις πέτρες που έριξε
πάνω από τον ώμο του
μετά τη μεγάλη καταστροφή.
Αυτές οι πέτρες είμαστε εμείς – θυμάσαι;
Βέβαια εμείς έχουμε κόκαλα,
έχουμε αίμα και σάρκα.
Όμως η πέτρα ήταν η πρώτη ύλη μας.
Έμεινε πάντοτε μέσα μας
σφηνωμένη στη σάρκα μας και στο μυαλό μας.
(Αυτή η πέτρα πάντοτε με φόβιζε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου