MEDITATIO LECTORIS

Τι μπορεί να κάνει κανείς μετά το τέλος της  Άνοιξης;

Όπου και να σταθείς το ίδιο αφόρητο σκηνικό:
η ομορφιά σωρεύει γύρω σου
εικόνες και λέξεις φθαρμένες
(βότσαλα       πασχαλιές      χελιδόνια)
για να υπογραμμίσει το αυτονόητο:

αν κοιτάς διαρκώς τη στροφή του δρόμου
(ελπίζοντας να προλάβεις να την υποδεχτείς)
δεν θα μπορέσεις να συλλάβεις το δράμα
που τη στιγμή αυτή εκτυλίσσεται
μπροστά στα ίδια σου τα μάτια.

Χρειάζεσαι περισσότερες ενδείξεις
για να διαπιστώσεις (όπως ο Ακινάτης)
ότι αν όλα κινούνται ταυτόχρονα
τίποτα δεν κινείται;

(Εκείνος αν και διέσχισε όλη την Ιταλία με τα πόδια το γνώριζε.
Εξ ου κι ένα βροχερό πρωινό
είδε την Summa του ως δεμάτι «άχυρα»—
καλό προσάναμμα για τον χειμώνα που είχε μόλις φθάσει.)

Ο χρόνος εντέλει μοιάζει περισσότερο με ακυρωμένη ανάσταση
παρά με χρονικό ένδοξου περάσματος.

Συλλογίσου το αυτό
καθώς κάνεις τον απολογισμό
και κλείνεις τα βιβλία.