Ρωγμές γεννούν τη νύχτα
Απόψε για σένα τρυπιέται
το σκοτάδι απ’ το φεγγάρι.
Οι δρόμοι της Σαλονίκης παραμονεύουν
κι εσύ μαραίνεσαι με μια ζωή στην ταμπακιέρα
που δε σε κόφτει πώς να τη στρίψεις άφιλτρο
κι αφήνεις να στη φουμάρουν τυχοδιώκτες.
Δεν είναι γι’ άλλον
τα φώτα των μακρινών χωριών
που τρεμοπαίζουν,
για σένα γεννήθηκε η νύχτα.
Αν ξεκολλήσεις απ’ τις σπασμένες πλάκες
των πεζοδρομίων
-κι οι τοκογλύφοι χάσουν ένα σίγουρο χαρτί-
τότε θα δεις θεούς και δαίμονες
να τριγυρνάνε στ’ απόμερα σοκάκια.
Θα δεις τη νύχτα να ξεπετιέται
απ’ τις ρωγμές παλιόσπιτων διατηρητέων
και θ’ ανασάνεις, στα γεννητούρια,
τ’ αρώματα των νυχτολούλουδων.
Καρφωμένος στα σύννεφα
Το μεσημέρι γυαλίζουν τα καρφωμένα σου φτερά
στα σύννεφα
-φεγγάρι που ξέφυγες από τις νύχτες-
κι όσοι μπορούν να ορθώνουν το κεφάλι
θα σε βλέπουν.
Ανυπεράσπιστος στη βαρβαρότητα της πόλης,
κατάληξες κι εσύ να αιωρείσαι
πλάι στον Προμηθέα.
Το δειλινό ματώνετε τον ουρανό.
Τη νύχτα αστράφτει η κρυμμένη φωτιά
απ’ τα καλάμια σας
κι οι ανυποψίαστοι λένε πως έρχεται βροχή.
Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου
Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου
μονάχα σε μια νύχτα.
Φύλαξε κάτι για τη νύχτα-φωτιά,
να ‘χεις κι εσύ ν’ ανάψεις
ένα δαυλό για το δρόμο.
Φύλαξε κάτι για μια νύχτα απόγνωσης
-που η ψυχή θα λαχταράει-
να ‘χεις να στρώσεις δίπλα σου
κορμί και πόθο,
ιδρώτα ν’ ανταλλάξεις.
Φύλαξε κάτι για μια νύχτα πόνου,
στίχους να κάνεις τα όνειρα,
να ‘χεις να σκάβεις μέσα στην καρδιά,
να μην πνιγείς,
πάτο να βρεις για να πατήσεις.
Φύλαξε κάτι για το τέλος.
Πρώτα θα φύγει η ψυχή,
μετά το χούι
κι ύστερα τ’ όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου