Ο ειρμός της στιγμής
διεκόπη από ήχο συρτό,
μονότονο.
Ήχος που λειώνει τα μεσάνυχτα
βυθίζοντας το εγώ
στην κλεψύδρα του χρόνου,
διαστέλλοντας την βουβή
παρουσία της νύχτας
μέσα στο πορτοκαλί
πρίσμα της πρώτης σταγόνας.
Τα χρώματα της πόλης να καθρεπτίζονται
στους υγρούς, έρημους δρόμους
-μια συνουσία αποχρώσεων-
στο περιθώριο της λήθης.
Η σκιά μου να θρυμματίζεται
στο παλιό πλακόστρωτο
της Via Cavour και η ύπαρξή μου
να εξαϋλώνεται στους απαλούς
ήχους της τζαζ,
μαζί με τον καπνό του μισοτελειωμένου
μου τσιγάρου.
-η απουσία μου-
ανυπέρβλητος πλεονασμός
στον απόλυτο οργασμό των
αισθήσεων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου