Το ταλέντο μου
να σε κοιτώ κατάματα
ξοδεύεται βουβά.
Νιώθω να αρρωσταίνω αδιευκρίνιστα..
Πέφτει πάνω μου με φόρα η νύχτα..
κομμάτι του σκοταδιού
αποφεύγω τον ύπνο
πιστεύω πως τρελάθηκα....
Εσύ, γοητευτικός και άδειος
μύθους κυνηγάς
χαμένους από καιρό..
πάψε τον άσκοπο θόρυβο
δίνεις έναν ουρανό ναυάγιο..
τόσο προβλέψιμα όλα..
Ανίσχυροι κι οι στίχοι…
στο τέλος ο Σαίξπηρ
θα δείχνει γραφικός
κι εγώ πιο άσχημη από ποτέ..
Κάποτε θα σε μισήσω……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου